Ανοίγει ανεπίσημα τις πύλες της για δημοσιογράφους, κριτικούς και θεωρητικούς η 57η Μπιενάλε Τέχνης της Βενετίας, που από το ερχόμενο Σάββατο θα είναι επισκέψιμη και για το κοινό. Στην επίσημη έναρξη της Μπιενάλε, στις 13 Μαΐου, θα ανακοινωθούν και τα πολυαναμενόμενα βραβεία της.
Μέχρι τον Νοέμβριο θα αποτελεί, επίσης, ένα τεράστιο παλκοσένικο και μία ανοικτή γκαλερί, που θα φιλοξενήσει τα έργα καλλιτεχνών απ’ όλο τον κόσμο και αναμένεται να την επισκεφθούν πολλά εκατομμύρια φιλότεχνοι, αλλά και τουρίστες.
Για όλο αυτό το διάστημα θα παρουσιασθούν έργα καλλιτεχνών από 85 χώρες στην πόλη της Βενετίας, καθώς πλέον οι εκθέσεις και οι παράλληλες εκδηλώσεις επεκτείνονται και πέρα από τον φυσικό της και ιστορικό χώρο των Τζαρντίνι. Φέτος, οι χώρες που εκθέτουν έχουν αυξηθεί, με την προσθήκη της Αντίγκουας και Μπερμούντα, της Κιριμπάτι και της Νιγηρίας.
Η φετινή ιδέα για την Μπιενάλε στοιχειώνεται στον ίδιον τον τίτλο της, το λογοπαίγνιο VIVA ARTE VIVA.
Για τον λόγο αυτό, η διευθύντρια της Μπιενάλε, Κριστίν Μασέλ, θέλησε να αφήσει το ίδιο το έργο των καλλιτεχνών να βρεθεί στο προσκήνιο και να δηλώσει τα θέματα που είναι κοινά σε όλες τις κουλτούρες και τις εποχές της τέχνης.
Αυτές, που μέσα από έναν ατέρμονο δρόμο, που παράγει συναντήσεις, υποκείμενα και σημασίες, αποτελούν την κοινή δεξαμενή των ιδεών και της τεχνικής των δημιουργών. Στην κεντρική έκθεση, που επιμελείται η ίδια, συμμετέχουν 120 καλλιτέχνες από 51 χώρες -οι 103 εκ των οποίων συμμετέχουν για πρώτη φορά στη βενετσιάνικη Μπιενάλε.
Έτσι, η Μασέλ επέλεξε αντί να προτάξει ένα επιλεγμένο θέμα, που πάνω της θα ταιριάξει έργα και δημιουργούς, να δημιουργήσει ένα πλέγμα εκθεμάτων, που συνθέτει εννέα ενότητες.
Το κεντρικό Περίπτερο γίνεται ένα Δια-Περίπτερο, το ονομάζει Trans-Padiglione, που δια-συνθέτει, διατρέχει και συνταιριάζει διαφορετικά θέματα που όμως βρίσκουν συνάψεις μεταξύ τους και στο τέλος συνθέτουν όλο αυτό το μεγάλο βιβλίο της τέχνης.
Με τον ίδιο συγκριτικό, αλλά και συνάμα διαφορετικό τρόπο, που βρίσκει κανείς σε όλους τους άτλαντες της τέχνης, που συμπεριλαμβάνουν διαφορετικές εποχές, τάσεις, κουλτούρες, τεχνοτροπίες, ιδέες και στόχους, αλλά υπό έναν κοινό άξονα: την τέχνη.
Μέσα από τη διάρθρωση της έκθεσης ως ένα βιβλίο, ακριβώς, η Μασέλ θέλησε να προτάξει την ουμανιστική διάσταση της τέχνης σε μία εποχή που δοκιμάζονται πολλές αξίες και μέσα σ’ αυτές και η τέχνη, που σε κάποια δεδομένη στιγμή είχε ταυτιστεί με την οικονομική και μοδάτη πτυχή της.
Η Ελλάδα συμμετέχει φέτος με ένα διαφορετικό έργο, σε σχέση με τις πιο εικαστικές προτάσεις που κάποιος έχει πάντοτε στον νου του για τέτοιου είδους εκθέσεις. Η ιδέα του Γιώργου Δρίβα, σε επιμέλεια του Ορέστη Ανδρεαδάκη, έχει μία περισσότερο περφόρμανς-θεατρική προσέγγιση, πάνω σε ένα θεωρητικό υπόβαθρο που έχει μία κάποια συνάφεια με τις διεπιστημονικές συνάψεις που υπονοεί κι ευνοεί η γενικότερη θεματική της φετινής Μπιενάλε -το «Εργοστάσιο των Διλημμάτων» έχει ως αφετηρία του την ιστορία ενός χαμένου ντοκιμαντέρ για ένα πείραμα που είχε γίνει προ πολλών δεκαετιών πάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά σε περιστάσεις διλημμάτων, ηθικών, πρακτικών κ.ά.
Χωρίς μέλλον και ο (μικρός) ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι επιστρέφει στα ποσοστά του 2012 όταν οι δημοσκοπήσεις τον κατέγραφαν στο 3,5%.
Όπως συνέβη και με άλλα κόμματα (ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, Ποτάμι, Λεβέντης), ανέβηκε στο κύμα της διαμαρτυρίας, εκμεταλλεύτηκε την αντιμνημονιακή οργή της πλειοψηφίας (λόγω του Σαμαρά, αυτός το επινόησε) και έφτασε να γίνει κυβέρνηση.
