Αφιέρωμα στον χειμαρρώδη και τολμηρό Νίκο Κεσσανλή (1930-2004), τον καταξιωμένο ζωγράφο στην Ελλάδα και το εξωτερικό, με το καίριο έργο στη σύγχρονη τέχνη της χώρας, πρύτανη της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, συμπαραστάτη νέων ιδεών και νέων καλλιτεχνών, εγκαινιάζεται την Τρίτη στην γκαλερί a.antonopoulou.art.
Το αφιέρωμα αποτελείται από δύο εκθέσεις.
Η πρώτη έκθεση, η οποία θα διαρκέσει από τις 10 Φεβρουαρίου έως τις 28 Μαρτίου, συγκεντρώνει 27 έργα υπό τον τίτλο «Τοίχοι της πόλης». Σε αυτά τα έργα, ο Ν. Κεσσανλής, γοητευμένος από την υποβλητικότητα των τοίχων σαν ένα υπόστρωμα της ζωής και της ανάσας της πόλης, ανιχνεύει με βίαιες χειρονομίες (gestes) τη νέα μητροπολιτική συνθήκη.
Η δεύτερη έκθεση με τίτλο «Οι φίλοι», θα ακολουθήσει. Είναι αφιερωμένη στον κύκλο έργων του καλλιτέχνη που ο Γάλλος κριτικός της τέχνης Πιερ Ρεστανί αποκάλεσε «mec art», με τις φαντασμαγορίες της ταυτότητας, τις σκιές και τις απαθανατίσεις των φίλων του καλλιτέχνη.
Το 1997, στον κατάλογο της αναδρομικής έκθεσης του Νίκου Κεσσανλή στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, ο επιμελητής της έκθεσης Γ. Τζιρτζιλάκης σημειώνει:
«Είναι γνωστό ότι ο Κεσσανλής, καλλιεργώντας μια διεθνή γλώσσα αντιτάχθηκε στην παραστατικότητα της κομφορμιστικής ζωγραφικής, η οποία, τα χρόνια του μεταπολέμου, αναπαρήγαγε τις μυθολογίες "της Γενιάς του '30" και κυρίως τον κουρασμένο εστετισμό της "ελληνικότητας" και τον θανάσιμο εχθρό κάθε δημιουργικότητας, το "καλό γούστο". Υπενθυμίζω εδώ ότι η μεγάλη περιπέτεια του μοντέρνου στη χώρα μας ξεκίνησε καθυστερημένα. Τα περισσότερα από τα εγχειρήματα του μεσοπολέμου δεν ήταν τίποτα άλλο από ψηλαφήματα μέσα στο σκοτάδι. Η ζωγραφική εξακολουθούσε ν' αντιπροσωπεύει έναν ιδανικό κόσμο που αποσπούσε την προσοχή από την προβληματική πραγματικότητα, δηλαδή από τον ίδιο τον τοίχο και τον καθημερινό του κόσμο που υπάρχει πίσω του. Θα χρειαστεί λοιπόν να έρθει η γενιά του '60, για ν' αρχίσει να απαλλάσσεται η ελληνική τέχνη από τη νωθρότητα, τη γραφικότητα και τον διδακτισμό της ηθογραφίας και να ανοιχτεί σε μία εκρηκτική πραγματικότητα που υπήρχε γύρω μας».
Το περιστατικό είναι πραγματικό και (μας) δείχνει την διαφορά εκπαίδευσης των αστυνομικών σε Ελλάδα και ΗΠΑ.
Κακοποιημένη γυναίκα σε ένα διάλλειμα του ξυλοδαρμού της παίρνει τηλέφωνο το 911 (αντίστοιχο του δικού μας 100) και ο διάλογος ήταν:
- Παρακαλώ θα ήθελα να παραγγείλω μια πίτσα.
- Έχετε πάρει το 911.
- Ναι το ξέρω.
- Δεν μπορείτε να μιλήσετε;
- Ναι μια πίτσα με μπέικον και μανιτάρια.
- Είστε κακοποιημένη;
