Δεν υπάρχει φως στο τούνελ. Θα ζούμε ένα ακίνητο παρόν (με όλες τις επιπτώσεις που ήδη βιώνουμε), χωρίς κανείς να μπορεί να το αλλάξει

Δεν υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης στην ευρωζώνη. Στο ερώτημα "πότε θα αρχίσει η ανάπτυξη ώστε να αλλάξει προς το καλύτερο τις ζωές των ανθρώπων", η απάντηση είναι: Όχι στο ορατό μέλλον. Αυτό που είναι βέβαιον πλέον ότι θα συμβεί - και κανείς δεν το λέει - είναι Η ΠΑΓΙΩΣΗ της ύφεσης. Οι κοινωνίες θα ζήσουν και στο επερχόμενο μέλλον, ότι ζούν και στο παρόν. Μείωση της κατανάλωσης, καταστροφή της μεσαίας τάξης, αύξηση της ανεργίας, είσοδο όλο και περισσότερων επιχειρήσεων σε ζημίες κ.ο.κ.

Οι συστηματικές αναφορές του πολιτικού συστήματος ότι δήθεν θα αρχίσει η επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας μετά το καλοκαίρι του 2013, είναι κενές περιεχομένου. Οι Έλληνες θα συνεχίσουν την πορεία προς τον πάτο, μια πορεία στο κενό, που δεν θα αλλάξει στο άμεσο μέλλον.

Στην ελληνική κοινωνία θα έχουμε την κοινωνία των τριών τετάρτων...

Άνθρωποι που θα ζούν πάμπτωχοι και κρυπτόμενοι λόγω χρεών και δικαστικών ποινών, κυνηγημένοι από τον αγριανθρωπισμό των πολιτικών. Άνθρωποι επίσης πάμπτωχοι, που θα ζητιανεύουν, άστεγοι και οριστικά τελειωμένοι. Άνθρωποι - θεωρητικά τυχεροί αυτοί - που έστω αντί πινακίου φακής θα έχουν μια εργασία ώστε να έχουν ένα μέρος από τα προς το ζειν. Και τέλος, άνθρωποι με χρήματα, που θα είναι όσοι κινούνται γύρω από την πολιτική ελίτ που θα κυβερνά (επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, μεγαλοστελέχη κ.α.).

Απέναντι σε αυτή την ΠΑΓΙΩΣΗ της ύφεσης, δεν υπάρχει καμία απολύτως ελπίδα ανατροπής. Οι πολίτες διαδηλώνοντας τα τελευταία χρόνια, ώστε "κάτι να αλλάξει", διεπίστωσαν την απέραντη μοναξιά τους. Δεν υπάρχει πολιτικό σχήμα να διεκπεραιώσει τα "θέλω" τους. Ούτε φωτισμένοι ηγέτες που να μετατρέψουν την δική τους λαϊκή απάιτηση σε μοχλό ανατροπής και νέας πορείας.

Κατά συνέπεια δεν υπάρχει ούτε ο κοινωνικός μηχανισμός μιας αναίμακτης "επανάστασης" του 21ου αιώνα, ούτε η Ιθάκη για να καταλήξει κανείς σε αυτήν... Το πολιτικό σύστημα δεν κινδυνεύει να ανατραπεί. και θα συνεχίσει να διαχειρίζεται την εξελισσόμενη φτωχοποίηση.

Όσοι αναρωτιούνται λοιπόν "πού πάμε;" η απάντηση υπάρχει και είναι δεδομένη. Πουθενά δεν πάμε. Θα συνεχίσουμε να ζούμε την ύφεση και τις επιπτώσεις της επί μακρόν. Θα ζούμε σε ένα ακίνητο παρόν, με το μέλλον να είναι σήμερα αδύνατον κάποιος ή κάτι να το αλλάξει. Δεν υπάρχει ελπίδα για την κοινωνία. Μπορεί να υπάρχει ελπίδα ατομικά για κάποιους, αν μεταναστεύσουν ή αν έχουν πόρους από το παρελθόν. Όχι για την κοινωνία όμως.