Του Διονύση Ζακυνθινού
Σε αντίθεση με την παροιμιώδη φράση «λεφτά υπάρχουν», μπορούμε να είμαστε πλέον βέβαιοι ότι λεφτά δεν υπάρχουν.
Όπως παραδέχεται δημοσίως και η κυβέρνηση, η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει οξύτατο πρόβλημα ρευστότητας. Σε συνδυασμό με το χαώδες δημοσιονομικό κενό και με τις υπέρογκες υποχρεώσεις που θα πρέπει να διεκπεραιωθούν μέσα στο Μάρτιο, το γεγονός αυτό δημιουργεί ένα σκηνικό οικονομικής ασφυξίας.
Δυστυχώς, κι αυτό δεν είναι μια ανεύθυνη κινδυνολογία, τα λεφτά που υπάρχουν στα κρατικά ταμεία δεν επαρκούν πια ούτε για ένα μήνα.
Δεν είναι καθόλου τυχαία η επισήμανση του Βαρουφάκη ότι είναι πιθανό το ενδεχόμενο η Ελλάδα να μην μπορέσει να αποπληρώσει τις επικείμενες οφειλές της στο ΔΝΤ, κάτι που αν συμβεί θα αποτελέσει αναμφισβήτητα πιστωτικό γεγονός. Τουτέστιν, χρεοκοπία.
Όπως επίσης δεν είναι τυχαία η επισήμανση του υπουργού Οικονομικών ότι επαφίεται στην ΕΚΤ για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία.
Και την ίδια ώρα, όχι επίσης συμπτωματικά, οι έξω μας «σπρώχνουν» με τις δηλώσεις τους σε ένα νέο «πακέτο βοήθειας», το οποίο προφανώς θα συνοδεύεται από επαχθείς όρους, δηλαδή ένα ακόμη Μνημόνιο.
Η κυβέρνηση έχει μπροστά της ένα σκληρό δίλημμα: ή θα αποδεχθεί αυτό το νέο πακέτο, και μαζί με αυτό και ένα νέο Μνημόνιο, ή θα πάμε αναπόφευκτα σε ένα πιστωτικό γεγονός που θα σηματοδοτήσει τη χρεοκοπία της χώρας.
Η λογική επιτάσσει την πρώτη επιλογή, που θα ακυρώσει και επίσημα, αναπόφευκτα, το προεκλογικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς ένα νέο Μνημόνιο θα είναι πολύ δύσκολο να περάσει από το σύνολο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του, όπως φάνηκε και στην πρόσφατη θυελλώδη συνεδρίαση της.
Κι όλα αυτά, ενώ η συμφωνία για την τετράμηνη παράταση της δανειακής σύμβασης έχει όντως πολλά κενά και «γκρίζες ζώνες», που προκαλούν την παλινδρόμηση της κυβέρνησης σε μείζονα θέματα, όπως αυτό του ΦΠΑ.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο πρωθυπουργός περπατά σε ένα τεντωμένο σκοινί, προσπαθώντας να ισορροπήσει μεταξύ των πιέσεων των ξένων δανειστών, που έχουν μαζί τους το χρόνο και το χρήμα, (για εμάς κρίσιμα ζητούμενα) και του εσωτερικού του κόμματος του και της κοινωνίας, που άλλα έχει ακούσει προεκλογικά, άλλα περιμένει, και πάντως όχι ένα ακόμη Μνημόνιο.
Όσον αφορά το ενδεχόμενο μιας ακόμη προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία, μέσω της διενέργειας νέων εκλογών, ακόμη κι αν ισχυροποιήσουν τη θέση της κυβέρνησης δεν θα λύσουν και το πρόβλημα της χώρας, το οποίο είναι πλέον υπαρξιακό και ως εκ τούτου απαιτεί γενναίες αποφάσεις, υπερβάσεις και ευρύτερες συναινέσεις.
