Gallery Παλλίσανδρος: Όταν το γυμνό συναντά την τέχνη - Εγκαίνια για μια ιδιαίτερη έκθεση

Ένα από τα πιο δημοφιλή και πολυσυζητημένα θέματα στην τέχνη αναμφισβήτητα είναι το γυμνό καθώς η θέα του προκαλεί τους περισσότερους συνειρμούς και τα πιο ανάμεικτα συναισθήματα από οποιαδήποτε άλλη εικόνα.

Καλλιτέχνες ανά τους αιώνες κατηγορήθηκαν, αφορίστηκαν, περιθωριοποιήθηκαν εξαιτίας της χρήσης του στα θέματα τους αλλά παράλληλα κέρδισαν το θαυμασμό, την αποδοχή και τη λατρεία του κόσμου για τα έργα τους.

«Ο Κένεθ Κλαρκ ήταν Βρετανός συγγραφέας, διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης του Λονδίνου και ένας από τους μεγαλύτερους ιστορικούς τέχνης της γενιάς του.

Ο ίδιος δεν ήταν θερμός υποστηρικτής της μοντέρνας τέχνης, θαύμαζε όμως πολλούς καλλιτέχνες. «Υπάρχει το γυμνό και το ξεγυμνωμένο», έλεγε και δεν μπορώ παρά να φανταστώ ότι είχε δει και είχε εκτιμήσει ως κριτικός τέχνης πάμπολλα από αυτά τα έργα.

Και εύλογα αναρωτιέται κανείς τι ακριβώς είναι το γυμνό και ποια η διαφορά του από το ξεγυμνωμένο. Στο βιβλίο του «Το Γυμνό, μια μελέτη της ιδανικής φόρμας» (1953) ο Κλαρκ λέει ότι «Το γυµνό στην τέχνη δεν είναι ένα θέµα τέχνης, αλλά είναι το ίδιο µια µορφή τέχνης».

Στο γυμνό, όπως και σε κάθε μορφή τέχνης που αποτυπώνει τις πιο μύχιες σκέψεις και προσδοκίες του καλλιτέχνη, είμαστε και οφείλουμε να είμαστε «απόντες». Όχι μόνο την ώρα της δημιουργίας του έργου, αλλά και την ώρα της τελείωσής του, με την αριστοτελική νομοτελειακή έννοια.

Όταν, δηλαδή, το ίδιο το έργο τέχνης εξυπηρετεί το σκοπό της ύπαρξής του. Όταν ο καλλιτέχνης συνομιλεί μυστικά με το έργο του, με τη μούσα του, με την έμπνευσή του. Και την ίδια στιγμή, αυτή γίνεται ο μοναδικός μάρτυρας της δημιουργίας. Το αν θα μας αρέσει στο τέλος ή όχι, κρεμασμένο στους τοίχους μιας πινακοθήκης, δεν έχει καμία απολύτως σημασία για το έργο και το δημιουργό του.

Αντίθετα, το ξεγυμνωμένο είναι αυτό που αγγίζει τα όρια του πόθου, της λαγνείας, του θαυμασμού, με την αρχαία ελληνική σημασία της «αμηχανίας».

Αυτό που μας επιτρέπει να σταθούμε, πολλές φορές κρυμμένοι πίσω από έναν υποκριτικό συντηρητισμό, ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το έργο του και να διαταράξουμε την όποια ισορροπία τους.

Να δηλώσουμε με περισσή υποκρισία ότι μας ενοχλεί η θέα ενός γυμνού σώματος, την ίδια ώρα που έχουμε θεοποιήσει το ωραίο σώμα, το έχουμε ανάγει σε ιδανικό και κριτήριο ομορφιάς, ξεχνώντας συνεχώς ότι είναι φθαρτό και πεπερασμένο.

Από την αρχαιότητα ώς τις ημέρες μας, η ιστορία της τέχνης εμπλουτίζεται διαρκώς από παραστάσεις γυμνών –ή και ξεγυμνωμένων– σωμάτων. Το τοπίο του ανθρώπινου σώματος έχει υμνηθεί σε θρησκευτικές, μυθολογικές, ιστορικές, ερωτικές απεικονίσεις.

Άσημοι και διάσημοι καλλιτέχνες έχουν συναντηθεί κάποτε στον ίδιο υψηλό σφυγμό, που παράγει η εικόνα ενός οικείου ή ξένου γυμνού σώματος.

Αν είναι έτσι, τότε γιατί μέχρι σήμερα η τετριμμένη πλέον θέα του μπορεί να ενοχλεί ή να σοκάρει κάποιους, δοκιμάζοντας τα όρια του πουριτανισμού μας;

Γιατί παραμένει ένα από τα αγαπημένα θέματα των δημιουργών, πέραν του ότι αποτελεί το πρώτο μάθημα που διδάσκεται στις Σχολές Καλών Τεχνών;

Πώς οι θεατές προσλαμβάνουν σε κάθε εποχή το γυμνό και ειδικότερα στη δική μας, που είναι όλα στο φως της ήλιου (ή της οθόνης του υπολογιστή);

Πάντως, το γυμνό έργο δεν αποτυπώνει το σώμα, αλλά τον ψυχισμό. Έχει φορτίο υπαρξιακό. Σε μια εποχή που βλέπουμε παντού σάρκα, η ζωγραφική είναι ένα βάλσαμο για τα μάτια μας».

Με βάση αυτό το πλαίσιο ο Iωάννης Γεωργακόπουλος μας παρουσιάζει μια σειρά έργων με θέμα το γυμνό σώμα στη Gallery Παλλίσανδρος (Ερμού, 8).

Στα πρώτα χρόνια της καριέρας του πειραματίζεται με θέματα, χρώματα και υλικά. Ο έρωτας του για το τοπίο και τη θάλασσα, γίνεται η κύρια έμπνευση για τις δημιουργίες του. Η συνεχής αναζήτηση μιας διαφορετικής έκφρασης και αισθητικής τον οδηγεί στη διαφοροποίηση της κλασσικής τέχνης.

Χρησιμοποιεί ποικίλες τεχνικές με στόχο να αποδώσει τις χρωματικές διαβαθμίσεις και να τονίσει την υφή του έργου του με τις επιρροές του
την κάθε περίοδο της ζωής του καθώς και την πτυχιακή του εργασία.

Έχοντας πλέον την γυναικεία φιγούρα σχεδόν αποκλειστικά κυρίαρχο θέμα, αρχίζει να παίζει με την παλέτα των χρωμάτων του έτσι ώστε στις συνθέσεις του, να τις περνά σε ένα πιο ονειρικό κόσμο, σαν απαραίτητο στοιχείο της εικαστικής του έκφρασης.

Δουλεύει κυρίως με λάδια, έχοντας όμως πειραματιστεί και χρησιμοποιήσει διάφορα υλικά και τεχνικές οι οποίες προσδίδουν μεγαλύτερη εκφραστικότητα στο θέμα και εμπλουτίζουν την σύνθεση με την διαφοροποίηση τους.

Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό ενώ παραμένει ένα ανήσυχο πνεύμα με απόλυτο σεβασμό στην τέχνη και στην αποτύπωση των χρωμάτων στον καμβά.

Να σημειώσουμε πως μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιήσει 8 ατομικές εκθέσεις και 4 ομαδικές με έργα του στην Ελλάδα.

Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν την Παρασκευή 7 Ιουνίου στις 20:30 ενώ θα παραμείνει ανοιχτή μέχρι τις 19 του μηνός.

Ωράριο Έκθεσης (Δευτέρα έως Σάββατο 09:30 - 14:30 & 18:00 - 21:00)