Αυτή η κατάσταση που υπάρχει με τους ειδικούς διαδρόμους για τυφλούς στα πεζοδρόμια της Πάτρας είναι για γέλια και για κλάματα.
Για γέλια γιατί με τον τρόπο που έχουν φτιαχτεί και με τα εμπόδια που καταλήγουν το καθένα από αυτά κάθε φορά, μόνο τους τυφλούς δεν διευκολύνουν που έχουν την ατυχία να ζουν σε αυτή την πόλη. Για κλάματα γιατί τα πεζοδρόμια αυτά δείχνουν για ακόμα μία φορά το πόσο σεβόμαστε σε αυτή την πόλη τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Αν ένα τυφλό άτομο αποφασίσει να βγει μόνο του για βόλτα στους κοινόχρηστους χώρους της Πάτρας, ακολουθώντας αυτά τα πεζοδρόμια, που υποτίθεται ότι είναι ειδικά φτιαγμένα για αυτόν, σύμφωνα με τις οδηγίες όδευσης για αυτή την κατηγορία αναπήρων, τότε κινδυνεύει είτε να πέσει πάνω σε ένα καρτοτηλέφωνο, είτε να πέσει σε κάποια κολόνα, είτε να πέσει πάνω σε κάποιο περίπτερο, είτε απλά να φάει τα μούτρα του και να χτυπήσει.
Τα πεζοδρόμια αυτά, έτσι όπως κατασκευάστηκαν, σε αυτή την πόλη μόνο για τυφλούς δεν είναι. Είναι μια διαπίστωση που εύκολα μπορεί να κάνει κάποιος κοιτάζοντας τα και ακολουθώντας τα για να δει που οδηγούν. Είτε μιλάμε για το κέντρο της Πάτρας, σε πεζοδρόμια όπως αυτά της Γούναρη, της Μαιζώνος, ή της Κορίνθου, είτε για δρόμους εκτός του κέντρου, όπως για παράδειγμα η Ελευθερίου Βενιζέλου.
Αν είστε λίγο τολμηρός τότε κλείστε τα μάτια, πάρτε ένα μπαστούνι και κάντε αυτό το πείραμα ακολουθώντας τα ειδικά πεζοδρόμια για τυφλούς. Ένα μέτρο που υλοποιήθηκε στην Πάτρα, στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας του 2006 (με την πόλη μάλιστα να χρηματοδοτείται από σχετικά κονδύλια) έτσι για να δείξει την στάση μας απέναντι στους τυφλούς και στην διαφορετικότητα, αλλά και γενικότερα τον πολιτισμό μας.
Και η αλήθεια είναι ότι τον δείχνει. Δυστυχώς.
