Βασιλική Λούβαρη: «Δεν είμαι αυτό που μου συνέβη. Είμαι αυτό που επέλεξα εγώ να γίνω»

Η Βασιλική Λούβαρη είναι μετεκπαιδευμένη νοσηλεύτρια στα παιδιά με Σακχαρώδη διαβήτη. Από το 2011 εργάζεται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείου Ηρακλείου στο Παιδοδιαβητολογικό ιατρείο. Πρόκειται μάλιστα για το μοναδικό Παιδοδιαβητολογικό ιατρείο του νησιού, που η λειτουργία του βασίζεται στον Παιδοδιαβητολόγο Δημήτρη Μαμουλάκη και σε εκείνη. Η Βασιλική Λούβαρη συμβιώνει και η ίδια με τον Διαβήτη τύπου 1 πολλά χρόνια ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο, έχοντας πάντα δίπλα της την οικογένειά της. Η ιδέα της πριν από λίγα χρόνια να συγγράψει ένα παραμύθι έγινε πράξη. Έτσι λοπόν το βιβλίο με τίτλο «Μελιστάλαχτη» κυκλοφόρησε δίνοντας απαντήσεις σχετικά με τον Διαβήτη και πως τα παιδιά μπορούν να τον δούν με μία άλλη ματιά. Όπως λέει και η ίδια παρακάτω «Το παραμύθι δημιουργήθηκε σαν εργαλείο δουλειάς γι’ αυτό δεν κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία.»…Ας την γνωρίσουμε…

Καταρχήν πείτε μας, τι σας ώθησε να ακολουθήσετε το επάγγελμα της νοσηλευτικής;

Αρχικά για λόγους επαγγελματικής αποκατάστασης. Όταν όμως στο β΄ εξάμηνο πηγαίναμε σε Κέντρα Υγείας και απλά μετρώντας μια πίεση σε έναν παππού/μια γιαγιά αυτοί μας συμπεριφέρονταν λες και κάναμε κάτι πολύ σπουδαίο άρχισα να το βλέπω αλλιώς. Είναι λειτούργημα, όχι επάγγελμα. Όταν κάνεις έναν άνθρωπο που υποφέρει να χαμογελά δεν ξεπληρώνεται με όλα τα λεφτά του κόσμου

Είστε μετεκπαιδευμένη νοσηλεύτρια στα παιδιά με Σακχαρώδη διαβήτη στο μοναδικό παιδοδιαβητολογικό ιατρείο στο Νοσοκομείο Ηρακλείου.Πείτε μας δυο λόγια για το τι ακριβώς κάνετε...

Το ιατρείο λειτουργεί στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου από τον παιδοδιαβητολόγο, Δημήτρη Μαμουλάκη κι εμένα. Παρακολουθούμε 205 παιδιά με διαβήτη. Εγώ έχω αναλάβει την εκπαίδευσή τους. Πώς θα μετρήσουν σωστά το σάκχαρό τους και πότε, πώς θα κάνουν σωστά την ένεση ινσουλίνης, πώς θα υπολογίζουν την ινσουλίνη που χρειάζονται για το κάθε γεύμα τους, πώς δουλεύει η αντλία ινσουλίνης και πώς τα συστήματα συνεχούς παρακολούθησης γλυκόζης. Επίσης το τηλέφωνό μου είναι ανοιχτό και διαθέσιμο όλο το 24ωρο για ό,τι χρειαστούν.

Είστε και η ίδια διαβητική, πότε διαγνωστήκατε πρώτη φορά και πως το αντιμετωπίσατε;

Συμβιώνω με τον Διαβήτη τύπου 1 πολλά χρόνια. Πόσα; Δεν έχω κάτσει να μετρήσω. Ούτε έχει σημασία.

Στη διάγνωση δυστυχώς δεν ήταν κανένας επαγγελματίας υγείας δίπλα μου να μου εξηγήσει τι συνέβη και πως θα μπορέσω να το διαχειριστώ ώστε να μην αποτελέσει εμπόδιο στα όνειρά μου.

Τότε ήρθα κοντά με άτομα που ήξερα αλλά δεν γνώριζα ότι έχουν διαβήτη. Ζούσαν μια φυσιολογική ζωή και μου έδειξαν ότι το ίδιο θα κάνω κι εγώ.

Πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί να νοσεί από διαβήτη;

Ίσως το να νοσεί ένας μεγάλος είναι πιο δύσκολο αφού καλείται να αλλάξει συνήθειες χρόνων. Ένα παιδί μαθαίνει να ζει με τον διαβήτη. Μαθαίνει να ζει πιο δύσκολα από τα άλλα παιδιά της ηλικίας του αλλά γίνεται ήρωας! Όλα τα παιδιά φοβούνται τις ενέσεις. Τα παιδιά με διαβήτη τύπου 1 κάθε μέρα μετράνε το σάκχαρό τους 7 φορές και κάνουν 4 ενέσεις ινσουλίνης. Αυτό κάνει τα άλλα παιδιά να τα θαυμάζουν για το θάρρος και τη δύναμή τους.

Ποιο είναι το δυσκολότερο κομμάτι στη δουλειά σας;

Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι οι γονείς! Φοβούνται και αγχώνονται. Πρέπει να τους κάνουμε να νιώσουν ασφάλεια και απαλύνουμε το άγχος τους. Είναι πολύ σκληρό για έναν γονιό να το περνάει αυτό. Το γεγονός όμως ότι έχω κι εγώ διαβήτη τύπου 1, έχω αποκτήσει 2 παιδιά και ζω έντονα τους δίνει θάρρος και κάνει τη δουλειά μου ευκολότερη.

Θυμάστε κάποιο περιστατικό που σας προκάλεσε αμηχανία;

Το πρώτο παιδί που έπρεπε να εκπαιδεύσω! Ένα κοριτσάκι 3,5 ετών. Ανοίγω την πόρτα του δωματίου, το βλέπω, γυρίζω, κοιτάζω τον μπαμπά και φεύγω! Έκλαιγα για 20 λεπτά. Αρνιόμουν να το κάνω. Τελικά πήγα την επόμενη μέρα. Έχουν συμβεί διάφορα αλλά όλα τα εμπόδια είναι για να τα ξεπερνάμε όχι για να καθόμαστε αμήχανοι να τα κοιτάμε!

Γράψατε ένα παιδικό παραμύθι για το πρώτο στάδιο και τα ερωτήματα του Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 1. Που εστιάζετε κυρίως στο βιβλίο; Ποια τα μηνύματα που θέλετε ενδεχομένως να περάσετε...

Στο βιβλίο αποτύπωσα τον τρόπο με τον οποίο δουλεύω. Περιγράφει με απλά λόγια στα παιδιά τον Διαβήτη και απαντάει σε ερωτήματα όπως «Τι μου συνέβη;», «Γιατί το έπαθα;» και «ποιος φταίει;». Το παιδί όταν βγει από το νοσοκομείο θα το πάρει στο σχολείο, θα το διαβάσει στους συμμαθητές του κι έτσι θα εξηγήσει σε όλους τι άλλαξε στη ζωή του. Δεν ανακάλυψα την Αμερική! Πολλοί συνάδελφοι στο εξωτερικό δουλεύουν με αυτόν τον τρόπο.

Ποιος ο λόγος που το παραμύθι δεν κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία; Από που μπορεί κάποιος να το προμηθευτεί;

Το παραμύθι δημιουργήθηκε σαν εργαλείο δουλειάς γι’ αυτό δεν κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία. Η ανθρωπιστική οργάνωση LIONS ανέλαβε το στήσιμο και την εκτύπωσή του και τους ευχαριστώ ιδιαίτερα για την ευαισθησία τους. Η διανομή του στα παιδοδιαβητολογικά ιατρεία έχει ήδη αρχίσει. Η επανεκτύπωσή του θα γίνεται μέσω χορηγιών εφόσον υπάρξουν. Έχει τη δική του σελίδα στο facebook με το όνομα «Μελιστάλαχτη» κι εκεί μπορεί κάποιος να το διαβάσει. Όποιος το θέλει τυπωμένο μπορεί να επικοινωνήσει με τον ιατρό του ή με εμένα μέσω μηνύματος στη σελίδα του παραμυθιού.

Τι θα λέγατε σε έναν διαβητικό;

Θα έλεγα ότι η ζωή είναι ωραία! Πρέπει, όπως λέει και ο Φίλιππος Μανδηλαράς, να ζούμε με τον Διαβήτη μας και όχι για τον Διαβήτη μας. Μη μιλάμε συνέχεια για τον Διαβήτη. Δεν είναι αυτός το επίκεντρο του κόσμου. Συμβαίνουν τόσο όμορφα πράγματα γύρω μας!

Moto μου: «Δεν είμαι αυτό που μου συνέβη. Είμαι αυτό που επέλεξα εγώ να γίνω» (Carl Jung).