Το δίκιο του αντιπάλου
Του Βασίλη Μάρκου
Την τελευταία εβδομάδα, ένεκα της σύνταξης από μέρους μου κατόπιν αντίστοιχης εντολής από τον ανεξάρτητο βουλευτή της Πάτρας, Νίκο Νικολόπουλο, μηνυτήριας αναφοράς κατά παντός υπευθύνου, αναφορικά με ακίνητο κείμενο στα Αραχωβίτικα για στοιχειοθέτηση τυχόν αδικημάτων του ποινικού δικαίου, δέχομαι χτυπήματα κάτω από τη ζώνη από μέλη του ΚΚΕ, ελεγχόμενα ως κομμουνιστές, όπως θα εξηγήσω στη συνέχεια.
Η επίθεση εις βάρος μου από νεοσύστατα «λαικά» δικαστήρια που νομίζουν ότι έχουν αποκτήσει εξουσίες Ροβεσπιέρου πήρε την μορφή υποτιμητικών σχολίων στην έκταση της εξύβρισης από άτομο που θεωρεί εαυτόν μέλος του ΚΚΕ, όπως και σχολίων στο facebook από άλλο αυτοπροσδιοριζόμενο ως μέλος του ίδιου κόμματος εις βάρος προσώπου της οικογένειάς μου απλά και μόνο επειδή έχει την ιδιότητα μέλους του ΣΥΡΙΖΑ και με αφορμή την ανωτέρω μηνυτήρια αναφορά.
Η επίθεση αυτή δεν είχε επιχειρήματα, ούτε αρχή μέση και τέλος παρά έγινε με χυδαίο τρόπο δημιουργώντας ερωτηματικά σχετικά με το κατά πόσο συνδυάζεται με τα αρχέγονα χαρακτηριστικά της αβρότητας και της μετροέπειας που διέπουν όσους μεγαλώσαμε και γαλουχηθήκαμε από τις αρχές της αριστεράς.
Όσους εμποτιστήκαμε με τη θέληση για πειθώ που εκφέρεται με αιδώ και περίσκεψη και όχι αλαζονικά και με έπαρση, δηλαδή με εκφορά που δεν υπονοεί ότι μόνο εκεί εγκατοικούν η αλήθεια και το δίκιο. Με τη σεμνότητα που αναγνωρίζει ρητά το πόσο πολλά μπορεί ο καθένας να μάθει από τους άλλους και τη κριτική τους.
Ακόμα και από τους αντιπάλους και τη δική τους κριτική. Δυστυχώς, για τους ανωτέρω «κομμουνιστές» (οψίμως ο ένας…) η τάση προς τον κομμουνισμό δεν συνιστά ανθρωπολογική σταθερά που αποδεικνύεται κάθε μέρα από τον τρόπο ζωής τους, αλλά υποβιβάζουν τους αντιπάλους τους στους συγχυσμένους, στους παραπλανημένους ή στους ελλειμματικούς (1).
Επιστρατεύοντας ακόμα και νοοτροπίες του ναζισμού και συγκεκριμένα της «οικογενειακής ευθύνης» που επεφύλασσε ο τελευταίος στους αντιφρονούντες.
Ο λόγος της έπαρσης του ΚΚΕ την πόλη μας φυσικά οφείλεται στην κατάληψη της ανώτερης θέσης εξουσίας στον δήμο της Πάτρας από το ίδιο. Σιγά-σιγά αναδεικνύεται η προσπάθεια εδραιώνοντας την κυριαρχία του να συγκροτήσει ένα πλαίσιο τρομοκρατίας και bullying όσων δεν δηλώνουν πιστοί ακόλουθοι των ταγών τους.
Δεν πέρασε πολύς καιρός από το σκάνδαλο που ξέσπασε στην πόλη μας με την απευθείας ανάθεση δικηγόρου της «προτίμησης» του ΚΚΕ στην υπηρεσία της ΔΕΥΑΠ, όταν συνάδερφος προσέβαλε τον παράνομο διορισμό στα δικαστήρια και δικαιώθηκε, με το ΚΚΕ να παραβιάζει εκ νέου το νόμο και να επαναπροσλαμβάνει τον ίδιο δικηγόρο αφήνοντας νέους συναδέλφους εκτός διαδικασίας μέσω αναξιοκρατικών κριτηρίων.
Η τελευταία θεωρήθηκε "εχθρός του λαού" μάλιστα ακόμη και στην ακροαματική διαδικασία , τόσο ώστε μετά βεβαιότητας σε άλλη εποχή να κινδύνευε να εξορισθεί στη Σιβηρία. Είναι βέβαιο ότι διαπνέονται από τη λογική του εξοστρακισμού όποιου καταδεικνύει τις αδικίες τους και την τυραννική εξουσία τους .
Φυσικά, παρά τις εκδοθείσες αποφάσεις των Δικαστηρίων, η ΔΕΥΑΠ συνεχίζει να μην προκηρύσσει νόμιμο διαγωνισμό. Μπορεί κανείς με μια απλή αναζήτηση στο google να διαπιστώσει με ακρίβεια τι μέριμνα επιφυλάσσουν για τους νέους εργαζόμενους οι «τιμητές της εργατικής τάξης».
Θα περίμενε κάποιος από τους ανωτέρω να επικαλεστώ για την απόφασή μου να συντάξω την μηνυτήρια αναφορά με εντολέα το Νικολόπουλο επιχειρήματα που σχετίζονται με την ιδιαίτερη φύση του δικηγορικού επαγγέλματος.
Να υποστηρίξω την αντίφαση που ενέχει η επίθεσή τους σε έναν νέο εργαζόμενο που μοχθεί να βγάλει τα προς το ζην με τις δήθεν ανησυχίες που τρέφουν για την λαϊκή τάξη.
Ότι οι ίδιοι δεν θέλουν να είναι υπεύθυνοι για τίποτε, να μην κατηγορούνται για τίποτε, και θέλουν, μέσα από μια εσωτερική αυτοπεριφρόνηση, να μπορούν να ξεφορτώνονται την ευθύνη για τον εαυτό τους κάπου αλλού, εν προκειμένω στο πρόσωπο ενός πληρεξουσίου δικηγόρου που κάνει την δουλειά του εντός των ορίων της δεοντολογίας και του όρκου που έχει δώσει.
Θα περίμεναν ενδεχομένως να τους κατηγορήσω ως «κήρυκες του θανάτου» όσων εργαζομένων έχουν πληρώσει τα τελευταία χρόνια στην Πάτρα το γεγονός ότι δεν γλύφουν γυμνοσάλιαγκες. Ζητώντας την ανημποριά, που δεν μπορεί να ανταποδώσει τα ίσα, να τη μετατρέπουμε σε "καλοσύνη". Τη φοβιτσιάρικη χαμέρπεια σε "ταπεινότητα". Την υποταγή σε εκείνους σε "υπακοή".
Η ίδια η δειλία, η συνήθειά του να παραμένεις στον προθάλαμο, να περιμένεις στην πόρτα, αποκτά εδώ ένα ωραίο όνομα και ονομάζεται "υπομονή", και καμιά φορά επίσης "αρετή"…(2)
Θα περίμεναν να προβάλλω αντιρρήσεις για το γεγονός ότι ζητούν από όλους τους «υπόλοιπους» και «ελλειμματικούς» να προχωράμε με το σταυρό στο χέρι και με σταυρωμένα τα χέρια.
Όμως δεν θα τους κάνω τη χάρη να αρκεστώ σε κάτι τέτοιο. Αντίθετα, θα αναγνωρίσω, όπως έλεγε ο Καμύ, το δίκαιο το αντιπάλου. Θα υποστηρίξω τον άνθρωπο με τη δική του ανεξάρτητη και διαρκή θέληση που έχει μέσα του, ασπαίρουσα σ' όλους τους μυς του, με την περήφανη συνείδηση αυτών που έχει τελικά επιτύχει και ενσωματώσει, μια συνείδηση της δύναμης και της ελευθερίας του (3).
Θα υποστηρίξω την ελεύθερη μου θέληση να προβώ στην συγκεκριμένη εκπλήρωση της εντολής που έλαβα, πιστεύοντας στο ακέραιο το θεμιτό της προαναφερόμενης μηνυτήριας αναφοράς και ταυτιζόμενος με την διεκπεραίωση της. [και μόνο με αυτή και όχι ταυτιζόμενος πολιτικά με τον συγκεκριμένο εντολέα. Μία ταύτιση που άλλωστε ούτε και ο ίδιος θα ήθελε.]
Δεν υιοθετώ καμία προτεσταντική ηθική αυτομαστίγωσης που ορίζει ότι ο ηθικός άνθρωπος έχει μέσα του τις ανάλογες κατηγορίες που τον οδηγούν να λαμβάνει εσαεί τις εκάστοτε ορθές αποφάσεις. Αυτή η ηθική κατέληξε να θεωρεί ακόμα και τον Ιησού Χριστό αμαρτωλό. Ούτε πιστεύω ότι κανείς από τους ανωτέρω «τιμητές» πληροί τέτοια κριτήρια.
Τουναντίον, έδειξα ότι τα έχουν ήδη παραβιάσει (το ξέρουν οι ίδιοι). Τη μηνυτήρια αναφορά την συνέταξα με περίσσιο ζήλο επειδή πιστεύω στο θεμιτό της ύπαρξής της. Αφορά τυχόν αδικήματα που στρέφονται κατά της κοινωνικής ολότητας και του περιβάλλοντος.
Η συγκεκριμένη εντολή, παρά το γεγονός ότι προκλήθηκε από έναν δεξιό πολιτικό, με βρήκε περιπτωσιολογικά σύμφωνο. Δεν ήταν απλώς μια υπόθεση την οποία μου ανέθεσε κάποιος και την οποία δε θα ζητούσα ποτέ εγώ ο ίδιος να αναλάβει ένας άλλος δικηγόρος. Θα συνεργαστώ δε και πάλι στο μέλλον με κάθε περίπτωση που καλύπτει τα προοδευτικά, δημοκρατικά κριτήρια, έτσι όπως τα αντιλαμβάνομαι, είτε το πρόσωπο που θα συνεργαστώ θα είναι δεξιός, είτε κεντρώος, είτε αριστερός. Αναλαμβάνοντας όλη την ευθύνη που μου αναλογεί. Έχω την θεωρητική στήριξη του Νέλσον Μαντέλα.
Παρεμπιπτόντως, σε λίγο διάστημα η εφαρμογή της απλής αναλογικής στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, χρόνιο αίτημα της δημοκρατικής αριστεράς που ανάγεται στην ίδια της την ταυτότητα θα δείξει πόσα απίδια πιάνει ο σάκος, αφού τα σύκα θα διατυπωθούν ως σύκα και η σκάφη ως σκάφη.
Όσοι εμφορούνται από τις αξίες της αλληλεγγύης, της ισότητας, της συνεργασίας, όσων η καθημερινή πράξη στηρίζεται στην ελευθερία της συμμετοχής και στην ελευθερία της κριτικής, όσοι αναγνωρίζουν σχολαστικά τη δουλειά, τη συμβολή και την ιδιαιτερότητα του καθενός ξεχωριστά, ο νέος εκλογικός νόμος θα τους ανταμείψει. Όσους ο εκλογικός νόμος οδηγήσει στο αδιέξοδο της απομόνωσης που οι ίδιοι σεχταρικά έχουν επιλέξει, θα τους αναδείξει (για ακόμα μια φορά) ιστορικά αποτυχημένους..
(1). Αριστείδης Μπαλτάς, «ονόματα του Κομμουνισμού», Αθήνα, 2018
(2) Φρ. Νίτσε, «Γενεαλογία της ηθικής», Αθήνα, 2012
(3) Φρ. Νίτσε, «Γενεαλογία της ηθικής», Αθήνα, 2012
