Μεταναστευτικό, Παγκοσμιοποίηση και Εθνική Κυριαρχία

(Του Aλέξανδρου Ηλιόπουλου υποψήφιου Βουλευτή στο Ν.Αχαϊας με τον συνδιασμό Δράση και Φιλελεύθερη Συμμαχία)

Θα προσπαθήσω να γίνω όσο πιο συνοπτικός γίνεται γιατί και κανονικά και οι 3 έννοιες θέλουν μεγάλη ανάλυση και δε χωρούν και οι 3 σε ένα άρθρο.

Η παγκοσμιοποίηση είναι μια λέξη πολύ παρεξηγημένη. Μάλιστα δε, αν βγείτε μια βόλτα και ρωτήσετε τους περαστικούς τι σημαίνει η λέξη αυτή, θα σκεφτούν πολύ πριν σας απαντήσουν κάτι.

Ο ορισμός της παγκοσμιοποίησης έχει 2 σκέλη. 

Α) Το πρώτο σκέλος αφορά το οικονομικό δηλαδή την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και αγαθών σε όλο τον κόσμο, χωρίς παράλογα εμπόδια. Αυτό το ζούμε ήδη στις μέρες μας ειδικά στην Ευρώπη. Μέσα στην Ευρώπη επιτρέπεται η ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και αγαθών μεταξύ των κρατών και αυτό έχει δημιουργήσει συνθήκες ευημερίας ( άλλο αν εμείς στην Ελλάδα κάναμε κάκιστη διαχείριση των πόρων μας και τώρα τρέχουμε) και διατηρεί μια ειρήνη σε μια ήπειρο που είναι γνωστή διαχρονικά  για τους πολέμους της στο εσωτερικό της. Δε συμβαίνει όμως το ίδιο για χώρες εκτός Ευρώπης που θέλουν να εξάγουν αγαθά προς αυτή. Η Κοινή Αγροτική Πολιτική, για παράδειγμα, εμποδίζει  τις χώρες του τρίτου κόσμου να αναπτυχθούν καθώς δεν μπορούν αυτές να εξάγουν ελεύθερα τα προϊόντα τους στην Ευρώπη χωρίς να πληρώνουν τεράστιους δασμούς οι Ευρωπαίοι εισαγωγείς, οι οποίοι τελικά προτιμούν τα ευρωπαϊκά προϊόντα. Έτσι οι χώρες του τρίτου κόσμου συνεχίζουν να παραμένουν στην εξαθλίωση αφου δεν μπορούν να αναπτυχθούν οικονομικά και συνεχίζουμε να έχουμε μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα προς την Ευρώπη.

(Για αυτό άλλωστε η Ευρώπη, αλλά και η Αμερική έχουν μεν σε γενικές γραμμές καπιταλιστικό σύστημα, αλλά δεν έχουν πραγματική ελεύθερη αγορά. Σε μια κοινωνία με ελεύθερη αγορά, ανθεί ο καπιταλισμός εξ ορισμού, αλλά δεν συμβαίνει απαραίτητα το αντίθετο- βλέπε Ελλάδα και κρατικοδίαιτο επιχορηγούμενο, πολιτικά διαπλεκόμενο καπιταλισμό στην οποία η αγορά μόνο ελεύθερη δεν είναι).

Β) Το δεύτερο σκέλος της παγκοσμιοποίησης αφορά τη φύση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε. Ως άνθρωποι έχουμε προβλήματα προσωπικά, οικογενειακά, τοπικά, εθνικά και εδώ και μερικές δεκαετίες υπερεθνικά. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως για αυτά τα υπερεθνικά  προβλήματα θα πρέπει να συνεργαστούν οι χώρες μεταξύ τους  διότι η κάθεμια απο μόνη της αδυνατεί εκ των πραγμάτων να τα λύσει. Δεν μπορεί πλέον, για παράδειγμα, να είναι η τρομοκρατία παγκοσμίως δικτυωμένη και συντονισμένη και να έχουμε την κάθε χώρα να εφαρμόζει ακόμη τη δική της εθνική πολιτική, κάτι το οποίο αποτρέπει τον γρήγορο συντονισμό μεταξύ των κρατών και τους φέρνει πολλά βήματα πιο  πίσω απο τους τρομοκράτες  στον πόλεμο εναντίον τους. Το ίδιο συμβαίνει με άλλα προβλήματα όπως το περιβάλλον η το μεταναστευτικό. Καμία χώρα δεν μπορεί να τα επιλύσει απο μόνη της. Απαιτείται παγκόσμιος συντονισμός.

Ο συντονισμός αυτός μεταξύ των κρατών απαιτεί την δημιουργία υπερεθνικών κέντρων αποφάσεων τα οποία θα αποτελούνται απο μέλη όλων των συνεργαζόμενων χωρών και θα αποφασίζουν απο κοινού μια πολιτική, την οποία θα ακολουθούν αυτομάτως όλες οι χώρες. Δεν είναι κάτι που πρέπει να το φοβόμαστε. Είναι μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων και οι χώρες που συμμετέχουν σε τέτοιες ενέργειες έχουν καταλάβει πως είναι προς το συμφέρον τους να το κάνουν.

Αυτή η ανάγκη, αφαιρεί όπως είναι λογικό, κάποιες εθνικές εξουσίες απο τα κράτη αυτά. Είναι αυτό που ονομάζουμε «εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας». Δηλαδή αντι να συνεχίσει να έχει η Ελλάδα τη δική της εθνική πολιτική ενάντια στην τρομοκρατία, «παραχωρεί» το δικαίωμα αυτό σε ένα υπερεθνικό κέντρο αποφάσεων στο οποίο συμμετέχει και η ίδια και είναι «υποχρεωμένη» να ακολουθεί τις αποφάσεις αυτού. Αυτό δεν πρέπει να μας τρομάζει και να μας προκαλεί υστερία. Είναι κάτι που ωφελεί και την Ελλάδα (και τις άλλες χώρες) για αυτό και προβαίνει σε παρόμοιες ενέργειες και για αυτό θα δείτε ολοένα και περισσότερες χώρες να αναπτύσσουν τέτοιου είδους συνεργασίες μεταξύ τους στο μέλλον. 

Επομένως όταν ακούτε διάφορους υστερικούς να μιλούν για την απώλεια της Εθνικής Κυριαρχίας μας, σκεφτείτε το λίγο παραπάνω.

Η παγκοσμιοποίηση λοιπόν δεν πρέπει να μας φοβίζει. Δεν μας αναγκάζει κανένας να ξεχάσουμε τα ήθη, τα έθιμά μας, την παράδοσή μας και τη γλώσσα μας. Η παγκοσμιοποίηση έχει στόχο τη συνεργασία μεταξύ των λαών για την επίλυση παγκόσμιων προβλημάτων. Για να συνεργαστούμε, πρέπει να έχουμε μια ελάχιστη ανοχή στην ιδιαιτερότητα και την διαφορετικότητα τόσο του διπλανού μας, όσο και εκείνου που κατοικεί στην άλλη πλευρά του κόσμου. Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, όλοι άνθρωποι είμαστε, τις ίδιες ανάγκες έχουμε, και κατοικούμε κάτω απο την ίδια στέγη που λέγεται πλανήτης Γη.

Έχοντας λοιπόν κατα νου τον ορισμό της παγκοσμιοποίησης που σας ανέλυσα και τον ορισμό της εθνικής κυριαρχίας, καταλαβαίνετε φαντάζομαι πως το μεταναστευτικό δεν είναι ένα πρόβλημα το οποίο μπορεί να λύσει ούτε  η Ελλάδα απο μόνη της αλλά ούτε και η Ευρώπη! 

Το μεταναστευτικό προκαλείται:

Α)  απο το χαμηλό επίπεδο ζωής των ανθρώπων στις χώρες προέλευσης

Β) απο τις πολιτικές ανελευθερίες στις ίδιες χώρες οι οποίες δεν είναι και δα δημοκρατικές

Γ) απο τον υπερπληθυσμό της γης (ξέρετε οτι η Κίνα φορολογεί αφάνταστα μια οικογένεια για το δεύτερο παιδί, επειδή υπάρχει γενικότερο πρόβλημα;)

Για αυτά τα θέματα τι ακριβώς μπορεί να κάνει η Χρυσή Αυγή και ο κος Καρατζαφέρης;

Για αυτούς τους λόγους (και προσέξτε πολύ τα ελληνικά που χρησιμοποιώ) η Δράση και η Φιλελεύθερη Συμμαχία σας προτείνουν τρόπους διαχείρισης  (και οχι επίλυσης) του προβλήματος. Η επίλυση απαιτεί μακροχρόνιες ενέργειες , συντονισμό και συνεργασία μεταξύ των χωρών προέλευσης και τελικού προορισμού και θα πάρει αρκετές δεκαετίες για ευνόητους λόγους.

Το μεταναστευτικό λοιπόν, συνοπτικά, μπορεί να αντιμετωπιστεί αν δημιουργήσουμε στα σύνορα ένα σύστημα ελεγχόμενης εισόδου μεταναστών από τρίτες χώρες (κέντρα υποδοχής) , λαμβάνοντας υπόψη τις αντικειμενικές δυνατότητες φιλοξενίας που διαθέτει η χώρα, σε συνδυασμό με ενεργές πολιτικές ενσωμάτωσης και εκπαίδευσης των μεταναστών.

Στα κέντρα αυτά θα πρέπει επίσης να τους καταγράφουμε, να ξέρουμε ποιοί είναι, να αποφασίζουμε ποιοί χρήζουν Διεθνούς Προστασίας λόγω Διεθνών Συμβάσεων που έχουν υπογράψει και εμείς (να ξεχωρίζουμε δηλαδή τους πρόσφυγες απο τους λαθρομετανάστες), να τους παρέχουμε την απαραίτητη ιατρική φροντίδα για την οποία πληρωνόμαστε απο την Ευρωπαϊκή Ένωση και να τους δίνουμε την δυνατότητα να εργαστούν στο διάστημα της παραμονής τους για κάποιους ιδιώτες οι οποίοι μπορεί να τους χρειάζονται λόγω ειδικότητας. (εδώ θυμηθείτε την πρόταση της Δράσης και της Φιλελεύθερης Συμμαχίας για την κατάργηση των ασφαλιστικών ταμείων και άρα την κατάργηση της μαύρης εργασίας). 

Το μεταναστευτικό δεν είναι ένα πρόβλημα ξεχωριστό απο τα άλλα που αντιμετωπίζουμε. Είναι πολύ συνδεδεμένο με την κακή κατάσταση της οικονομίας μας. Αν δεν απελευθερώσουμε την οικονομία μας και τις παραγωγικές δυνάμεις τις χώρας, αν δεν σταματήσουμε να συντηρούμε αυτό το μεγάλο και σπάταλο κράτος που καταστρέφει την επιχειρηματικότητα και το στήσιμο υγιών θέσεων εργασίας, θα έχουμε στο άμεσο μέλλον ούτως η άλλως αυξημένη εκγληματικότητα απο Έλληνες και διάσπαση της κοινωνικής συνοχής ανεξάρτητα απο το αν υπάρχουν στη χώρα μας πολλοί Μετανάστες η οχι.

Σε μια οικονομία που έχει ανάπτυξη και δημιουργούνται σοβαρές θέσεις εργασίας οι (περισσότεροι) μετανάστες αφομοιώνονται και προσαρμόζονται μια χαρά, χωρίς να δημιουργούν προβλήματα. Έχοντας ζήσει στην Αμερική ξέρω πόσο σημαντικό είναι να νιώσεις σαν ξένος οτι είσαι αποδεκτός απο τους άλλους για αυτό που είσαι χωρίς να χρειάζεται να αλλάξεις. Έτσι είσαι και εσύ πιο θετικός στο να αναπτύξεις τις σχέσεις σου με τους «ντόπιους» και οχι να κάνεις παρέα μόνο με άλλους Έλληνες του εξωτερικού. Και η χώρα μας έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα σε σχέση με την Αμερική στο θέμα αυτό. Είμαστε μικρή χώρα σε γεωγραφία ενώ ταυτόχρονα έχουμε και ισχυρή κουλτούρα. Με αποτέλεσμα να μπορεί κάποιος να αφομοιωθεί πολύ πιο εύκολα.

Εν ολίγοις, έχοντας στο μυαλό μας όλα τα παραπάνω, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε για το μεταναστευτικό σήμερα, απο μόνοι μας, είναι να αναπτύξουμε την οικονομία μας και να προσπαθήσουμε να εντάξουμε στον κοινωνικό ιστό της χώρας όσους την αγαπούν και θέλουν να μείνουν εδώ (κάτι το οποίο ξέρουμε να το κάνουμε ήδη πολύ καλά με πολλές εθνικότητες), να βοηθούμε όσους θέλουν να φύγουν και να έχουμε ένα κράτος δικαίου το οποίο θα συμπεριφέρεται το ίδιο δίκαια σε όλους και θα τιμωρεί αυστηρά εκείνους που το προσβάλλουν. 

Υ.Γ Για την παγκοσμιοποίηση και την Εθνική Κυριαρχία , αξίζει να διαβάσετε το πολύ διαφωτιστικό (και πολύ δύσκολο) βιβλίο του Αλβιν Τόφλερ με τίτλο «Το Τρίτο Κύμα».