Γιάννης Λάμπρου: Το σύνδρομο "τουτάπε"

"Ήρθε ο βουλευτής στο χωριό, βόλτες από κει κι από δω, και μόλις έφθασε σε απόσταση βολής, τουτάπε χύμα και τσουβαλάτα.

Μετά την αρχική σαστιμάρα, όλη η πλατεία τον χειροκρότησε. Ο επόμενος μήνας ήταν αφιερωμένος στο ανδραγάθημά του.

Όποια ώρα κι αν πήγαινε στο καφενείο, όποιο κι αν ήταν το θέμα συζήτησης, άρχιζε και κατέληγε με την επισήμανση ότι αυτός τουτάπε.

Σαν τη χριστιανική λύτρωση ένα πράμα, το έλεγε και ξαλάφρωνε η συνείδησή του που τον ψήφιζε επί δεκαετίες, ακόμα και μετά την ηρωική του πράξη. Γιατί αφού τουτάπε είχε πλέον δικαίωμα να τον ψηφίσει.
Το σύνδρομο τουτάπε είναι πολύ διαδεδομένο στη ζωή των Ελλήνων.

Θαυμαστός ο δικηγόρος που δεν κατάφερε βέβαια να γλυτώσει τον πελάτη του από την ποινή αλλά στο δικαστήριο τουτάπε του εισαγγελέα.

Αμ, ο άλλος, που τόλμησε να τον σταματήσει ο τροχονόμος γιατί πέρασε λέει με κόκκινο, εκατό μέτρα από το σπίτι του.

Το πρόστιμο φυσικά δεν το γλύτωσε αλλά αυτός τουτάπε κανονικά.
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην πολιτική, γιατί εδώ αποθεώνεται το σύνδρομο τουτάπε.

Τελευταία, ενδημεί και στην αριστερά.

Αποστάτες ο ένας, να φέρετε τις έδρες ο άλλος, θα τα πούμε στο συνέδριο ο τρίτος, κι όλοι ικανοποιημένοι.

Τόπος εκδήλωσης του φαινομένου, κυρίως τα μέσα δικτύωσης.

Ακροατήριο οι φίλοι. Αυτούς δεν έχει σημασία να τους πείσουν τα λεγόμενα, αρκεί που τουτάπε.

Άλλωστε, τον συνομιλητή τον ξέρει ή μήπως θα τον δει και αύριο;

Ούτε αν υπάρχει πραγματικά με το συγκεκριμένο όνομα δεν γνωρίζει.

Ακόμα κι αν είναι άνθρωπος ή μηχάνημα δεν τον απασχολεί. Φτάνει που τουτάπε……"

*Δημοτικός σύμβουλος Πατρέων