Guardian: Η Ουκρανία βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου

Ο γνωστός καθηγητής Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης Τίμοθι Γκάρτον Ας γράφει στον Guardian:

Η Ουκρανία βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου, και η Ευρώπη πρέπει να την φέρει πίσω. Αυτή δεν είναι μια βελούδινη επανάσταση, ούτε μια εξέγερση φασιστών Κοζάκων, ούτε ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος με την Ρωσία. Η Ευρώπη πρέπει να παρέμβει από την πλευρά της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

Η Ουκρανία δεν έχει πεθάνει ακόμη - όπως λέει και ο εθνικός ύμνος της χώρας. Αλλά το πρόσωπο της Ουκρανίας σήμερα είναι αυτό του ματωμένου, σημαδεμένου ακτιβιστή της αντιπολίτευσης Ντμίτρο Μπουλάτοφ. Οι συγκρίσεις με την Βοσνία είναι παρατραβηγμένες, αλλά σκεφτείτε το σαν ένα πολιτικό Τσερνόμπιλ. 

Δεν έχω ιδέα για το τι θα συμβεί στην Ουκρανία αύριο, πόσο μάλλον την επόμενη εβδομάδα. Αλλά ξέρω τι θα έπρεπε να θέλουν όλοι οι Ευρωπαίοι να συμβεί το επόμενο έτος και τις επόμενες δεκαετίες. Τον Φεβρουάριο του 2015, στην 70ή επέτειο της συμφωνίας της Γιάλτας, η Ουκρανία θα πρέπει να είναι και πάλι ένα λειτουργικό κράτος. Θα πρέπει να έχει υπογράψει συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ, αλλά και να διατηρεί στενούς δεσμούς με τη Ρωσία. Τον Φεβρουάριο του 2045, στην 100ή επέτειο της συμφωνίας της Γιάλτας, θα πρέπει να είναι ένα φιλελεύθερο δημοκρατικό κράτος δικαίου, που θα είναι μέλος της ΕΕ, αλλά θα έχει μια ιδιαίτερη σχέση με μια δημοκρατική Ρωσία. 

Αυτό το αποτέλεσμα θα είναι προφανώς καλό για την Ουκρανία. Με λιγότερο προφανή τρόπο, θα είναι επίσης καλό για την Ευρώπη. Κοιτάξτε την μετατόπιση στην ισορροπία της παγκόσμιας δύναμης, και τις δημογραφικές προβλέψεις για τη γήρανση του πληθυσμού της δυτικής Ευρώπης. Θα χρειαστούμε αυτούς τους νεαρούς Ουκρανούς νωρίτερα από ό, τι νομίζετε, αν θέλουμε να πληρώνουμε τις συντάξεις μας, να διατηρήσουμε την οικονομική ανάπτυξη και να υπερασπιστούμε τον τρόπο ζωής μας σε έναν μετα-δυτικό κόσμο. Με τρόπο ακόμη λιγότερο προφανή, μια τέτοια εξέλιξη θα έκανε καλό και στη Ρωσία. 

Η Ρωσία έχει χάσει μια αυτοκρατορία, αλλά δεν έχει βρει ακόμη έναν ρόλο. Η αβέβαιη αίσθηση που έχει για τον εαυτό της είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την βαθιά σύγχυσή της για την Ουκρανία, το λίκνο της ρωσικής ιστορίας που πολλοί Ρώσοι εξακολουθούν να θεωρούν ότι τους ανήκει.

Σύμφωνοι, είναι δύσκολο να δούμε πώς μπορούμε να κάνουμε μεγάλη διαφορά σε σύντομο χρονικό διάστημα. Αυτό δεν είναι πλέον μια βελούδινη επανάσταση, όπως ήταν η Πορτοκαλί Επανάσταση του 2004. Ξεκίνησε ως μια διαμαρτυρία ενάντια στην ξαφνική άρνηση του (ελεύθερα και σε μεγάλο βαθμό δίκαια εκλεγμένου) προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς να υπογράψει μια συμφωνία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ενωση. 

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία των Ουκρανών είναι υπέρ της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η καρδιά της διαμαρτυρίας στην πλατεία Ανεξαρτησίας στο Κίεβο εξακολουθεί να λέγεται Euromaidan (Ευρω-Πλατεία). Αλλά αυτό που χαρακτηρίζει μια βελούδινη επανάσταση είναι ότι η μη βίαιη πειθαρχία διατηρείται σε μεγάλο βαθμό - ακόμη και έναντι της βίαιης καταστολής από το κράτος - και καταλήγει σε μια πολιτική διαπραγμάτευση. Προς το παρόν βλέπουμε το βελούδο να φλέγεται.