Η πικρή αλήθεια είναι ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει στην Ελλάδα. Υπάρχει πάντα μόνο λιτότητα. Δεν υπάρχει σχέδιο για τίποτε άλλο. Οι πολιτικοί της χώρας θεωρούν κάθε φορά εθνική επιτυχία την τυφλή υποταγή στις εντολές των δανειστών. Το γεγονός ότι κάθε μήνα πέφτουν έξω στις προβλέψεις τους δεν τους ταράζει. Απλώς θα πρέπει να πάρουν κι άλλα μέτρα (που συντηρούν την ύφεση).
Ποιός δεν θυμάται τον κ. Παπακωνσταντίνου να δηλώνει το 2010 ότι "δεν χρειάζονται άλλα μέτρα" και πως αν τα μέτρα αποτύχουν "τότε θάχω αποτύχει εγώ". Από τότε και για δύο χρόνια όλα τα μέτρα έχουν αποτύχει. Οι στόχοι δεν πλησιάζονται καν. Η ύφεση βαθαίνει. Και πάντα το ίδιο σκηνικό: Ανίκανοι πολιτικοί, άδικα μέτρα, μεγαλύτερη ύφεση, ΜΗΔΕΝ διαθρωτικές αλλαγές και ανάπτυξη. Πραγματικά μηδέν.
Σ`αυτή την περιδίνηση προς τον βυθό, η νελληνική κοινωνία ζει ένα δράμα. Δεν είναι μόνο οι ανίκανοι πολιτικοί, ούτε η έλλειψη σχεδίου. Είναι το καινούργιο που δεν έχει εμφανιστεί στα πολιτικά μας πράγματα. Είναι τα χαμηλά ανθρώπινα ένστικτα που έγιναν καθημερινότητα. Είναι η θλιβερή ανεπάρκεια των Μέσων Ενημέρωσης. Παρατηρώντας τι συμβαίνει σήμερα στη χώρα δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι το μέλλον θα αργήσει να έρθει. Θα ζούμε σταθερά ένα κακό παρόν.
Χωρίς μέλλον και ο (μικρός) ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι επιστρέφει στα ποσοστά του 2012 όταν οι δημοσκοπήσεις τον κατέγραφαν στο 3,5%.
Όπως συνέβη και με άλλα κόμματα (ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, Ποτάμι, Λεβέντης), ανέβηκε στο κύμα της διαμαρτυρίας, εκμεταλλεύτηκε την αντιμνημονιακή οργή της πλειοψηφίας (λόγω του Σαμαρά, αυτός το επινόησε) και έφτασε να γίνει κυβέρνηση.
