Σώτη Τριανταφύλλου: Μόνη ελπίδα για την χώρα οι μεταρρυθμίσεις

"Εδώ που φτάσαμε η μόνη χαραμάδα ελπίδας είναι η κυβέρνηση Σαμαρά να προχωρήσει στις αναγκαίες για την χώρα μεταρρυθμίσεις. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος". Αυτό υποστηρίζει με συνέντευξή της στο molonoti.gr, η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου και εξηγεί: "Το μνημόνιο ήταν και είναι μια σειρά μεταρρυθμίσεων που η χώρα θα έπρεπε να είχει εφαρμόσει εδώ και χρόνια. Όμως το πολιτικό σύστημα αρνήθηκε κάθε μεταρρύθμιση και προτίμησε να πετσοκόψει μισθούς και συντάξεις. Να καταστρέψει και τον ιδιωτικό τομέα υπερφορολογώντας". Και καταλήγει: "Κάθε Έλληνας αν διάβαζε τι προτείνει το μνημόνιο θα καταλάβαινε πολλά".

Η Σώτη Τριανταφύλλου παρουσιάζει αυτές τις ημέρες το καινούργιο της βιβλίο "Για την αγάπη της Γεωμετρίας".

        - Πίσω από την ζωή είναι τελικά τα μαθηματικά;

        - Αναμφίβολα ναί. Ένα συν ένα ίσον δύο. Αν πιστέψεις ότι κανουν τρία, τότε θα απογοητευθείς. Θα περιμένεις περισσότερα από ότι δικαιούσαι. Η ζωή είναι ορθολογισμός, δηλαδή μαθηματικά. Οφείλεις να κινηθείς στο δικό σου μέτρο που πρέπει φυσικά να έχεις βρεί.

         - Ένα συν ένα ίσον δύο λοιπόν. Όμως τρίτες αιτίες ακυρώνουν τα μαθηματικά. Ενώ ήσουν ορθολογιστής, έρχεται μια ύφεση οικονομική και σε καταστρέφει... Τότε;

         - Απαντώ στο βιβλίο μου. Πέφτεις οκτώ φορές και σηκώνεσαι εννέα...

         - Έχετε πει ότι η Ελλάδα έχει μια παγκόσμια μοναδικότητα. Είναι ταυτόχρονα συντηρητική και... αριστερή!

         - Αλήθεια δεν είναι; Ο ενφύλιος ανέδειξε υποτίθεται την δεξιά νικητή. Και τι έκανε ο νικητής; έχασε στην πορεία του χρόνου. Τα μόνα που έχουμε να θυμηθούμε από την δεξιά είναι φυλακίσεις, κυνηγητό ανθρώπων, καμία επαφή με το πνεύμα και την τέχνη. Άξεστοι και αμόρφωτοι άνθρωποι καθοδήγησαν αυτόν τον χώρο. Η Αριστερά που ηττήθηκ, κέρδισε στην ουσία των πραγμάτων: Όλος ο πνευματικός κόσμος ήταν ενταγμένος με τους ηττημένους. Τι έγινε αυτός ο πλούτος; Τον έχασαν.

         - Σας θεωρούν μια αιρετική φωνή γιατί υποστηρίζετε ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, δεν είναι αριστερά αλλά παλαιοκομματισμός και

         - Αυτό πιστεύω.

         - Οι απόψεις σας αυτές έχουν, ειδικά στο διαδίκτυο, ξεσηκώσει πολλούς. Τα σχόλια είναι έως και υβριστικά. Πώς νοιώθετε όταν απλές απόψεις, αντιμετωπίζονται έτσι;

         - Υπάρχουν πολλοί περισσότεροι που τις ασπάζονται αλλά δεν αντιδρούν. Αυτές οι αντιδράσεις δεν με πειράζουν καθόλου. Όπως έχω ξαναπεί εγώ συνεχίζω την ζωή μου ατάραχα.

         - Μοιράζετε τον χρόνο σας σε τρείς πόλεις. Αθήνα, Νέα Υόρκη, Παρίσι. Πείτε μου κάτι για κάθε μια από αυτές.

         - Η Αθήνα είναι ανίκητη γιατί απλούστατα έζησα τα παιδικά μου χρόνια και αυτό είνα αξεπέραστο. Η Αθήνα τότε ήταν τρυφερή, αυθεντική, ανθρώπινη. Τα παιδιά έμπαιναν μόνα τους στο τρόλεϊ. Σήμερα όλα είναι διαφορετικά. Η Αθήνα έγνε Βαλκάνια. Η Νέα Υόρκη είναι η κορυφαία πόλη στον πλανήτη. Για το "πως την ζεις", που είναι μοναδικό. Με κουράζει εκεί η δουλειά μου αλλά και μόνο ότι θα ζήσω την πόλη αξίζει. Το Παρίσι, ειδικά της εποχής Μιττεράν, ήταν επίσης μοναδικό.

         - Σήμερα ένας επισκέπτης στο Παρίσι θα δεί και εικόνες παρακμής.

         - Θα περάσουν. Έτσι γίνεται πάντα. Και οι πόλεις "πέφτουν" και "σηκώνονται", όπως οι άνθρωποι.

         - Υπάρχει ελπίδα; Ζούμε σε μια κοινωνία με τεράστια έλλειψη παιδείας. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να ακούν, θέλουν μόνο να μιλούν. Μισούν την γνώση. Τα "ξέρουν" όλα.

         - Παραδέχομαι ότι σήμερα λείπει η παιδεία. Και φταίνε οι... γονείς! Σκεφθείται ότι ένοιωσαν ανακούφιση όταν το ΠΑΣΟΚ κατήργησε τα Αρχαία. Τα παιδιά τους θα "κουραζόντουσαν" λιγότερο. Οι Έλληνες από την ευαίσθητη εφηβική ηλικία έμαθαν να εκτιμούν μόνο ότι πληρώνουν. Γιατί σχίζουν τα βιβλία στο τέλος της σχολικής χρονιάς; Γιατί είναι δωρεάν!

          - Μήπως γιατί δεν τους έχουμε δώσει παιδεία για να αξιολογήσουν τι κάνουν;

          - Σε αυτή την ηλικία θα έπρεπε μόνο να ακούν... Να διδάσκονται. Όχι να ενεργούν σαν ολοκληρωμένοι πολίτες.

          - Πώς γραφετε κάθε βιβλίο σας; Οι ήρωές σας είναι καθημερινοί άνθρωποι, στο σύνηθες αστικό περιβάλλον.

          - Γράφω βιωματικά. Δανείζομαι τα πρόσωπα κάθε ιστορίας από το περιβάλλον μου. ότι έχω να πώ το λέω με μια ιστορία που έχει όλα όσα έχω ζήσει, ακούσει ή δει. Έτσι γίνεται.

          - Το μέλλον του βιβλίου;

          - Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς πιστεύω στο βιβλίο και τον λυτρωτικό του χαρακτήρα. Το χρειαζόμαστε.