Μόνο ηττημένοι θα υπάρξουν στη Χαλυβουργία Ελλάδος...

Οι εργαζοµένοι στη Χαλυβουργία Ελλάδος στο εργοστάσιο στον Ασπρόπυργο και ο βασικός µέτοχος της εταιρείας, η οικογένεια Μάνεση, έχουν επιδοθεί τις τελευταίες 50 ηµέρες σε µια διελκυστίνδα που, όπως όλα δείχνουν, δεν θα έχει νικητή αλλά καταστροφικές συνέπειες και για τις δύο πλευρές. Οι εργαζόµενοι απεργούν και έχουν αποκλείσει τις εισόδους του εργοστασίου αντιδρώντας στις 50 απολύσεις των συναδέλφων τους από τις αρχές Οκτωβρίου ως σήµερα. Η κινητοποίηση αυτή λόγω της µεγάλης διάρκειας έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον των µέσων µαζικής ενηµέρωσης και κυρίως έχει αφυπνίσει τα κοινωνικά αντανακλαστικά αλληλεγγύης αρκετών φορέων και οργανώσεων που έσπευσαν να συµπαρασταθούν στους απεργούς προσφέροντας ηθική αλλά και υλική συµπαράσταση.

Η διοίκηση της Χαλυβουργίας Ελλάδος (αποτελεί προϊόν συγχώνευσης µεταξύ της Χαλυβουργίας Θεσσαλίας και της Ελληνικής Χαλυβουργίας) είδε το εννεάµηνο Ιανουαρίου - Σεπτεµβρίου να µειώνεται η ζήτηση στην εγχώρια αγορά κατά 40% σε σχέση µε το εννεάµηνο του 2010 και κατά 70% σε σχέση µε το 2008. Ο λόγος προφανής: η οικοδοµική δραστηριότητα βρίσκεται στο ναδίρ και τα µεγάλα δηµόσια έργα έχουν «παγώσει».

Η εργοδοσία πρότεινε στους εργαζοµένους στα δύο εργοστάσια σε Ασπρόπυργο και Βόλο να δουλέψουν για ένα τετράµηνο (Νοέµβριος - ∆εκέµβριος) πέντε ώρες την ηµέρα καθώς η παραγωγή µε πλήρη οκτάωρη βάρδια «δεν υπήρχε περίπτωση να απορροφηθεί». Η πρόταση αυτή θα έφερνε µείωση των αποδοχών των εργαζοµένων αλλά, σύµφωνα µε τη διοίκηση, θα διασφαλίζονταν όλες οι θέσεις εργασίας και δεν θα θίγονταν τα ασφαλιστικά τους δικαιώµατα.

Το σωµατείο των εργαζοµένων στον Βόλο και οι εργαζόµενοι (365) έπειτα από ψηφοφορία δέχθηκαν την πρόταση και το εργοστάσιο δεν σταµάτησε ποτέ τη λειτουργία του, αλλά το σωµατείο στη µονάδα του Ασπροπύργου αρνήθηκε. Η διοίκηση απέλυσε τον Οκτώβριο 34 άτοµα και πρόσφατα άλλα 16, µε αποτέλεσµα οι συνδικαλιστές αλλά και το σύνολο σχεδόν των εργαζοµένων στον Ασπρόπυργο να προχωρήσουν σε απεργία που κήρυξε η Οµοσπονδία Μετάλλου.

Το παράδοξο είναι ότι, επειδή το εργοστάσιο στον Ασπρόπυργο είναι κλειστό, ο Βόλος για να καλύψει τις παραγγελίες επανήλθε σε οκτάωρη βάρδια, όπως και οι αµοιβές των εργαζοµένων!

Μεταξύ των δύο σωµατείων έχει ξεσπάσει πόλεµος: «Επιδιώξαµε συνάντηση µε το σωµατείο του Βόλου για να έχουµε κοινή στάση αλλά δεν ανταποκρίθηκαν» επισηµαίνεται σε ανακοίνωση του σωµατείου του Ασπροπύργου. «Η πρόταση διασφαλίζει τις κλαδικές συµβάσεις, δεν υπάρχει νέα σύµβαση αλλά τροποποίηση της παλαιάς σε δύο µόνο παραγράφους, όσον αφορά τις ώρες εργασίας για µόνο τέσσερις µήνες, επαναφορά στο αρχικό καθεστώς µετά το τετράµηνο, ολόκληρο δώρο, άδεια υπολογισµένη µε οκτάωρη αποζηµίωση, υπολογισµός αποζηµίωσης συνταξιοδότησης όπως στις 31.10.2011 και το κυριότερο όλων καµία απόλυση» αναφέρει το σωµατείο του Βόλου αιτιολογώντας την απόφαση του ∆Σ να συναινέσει στην πρόταση.

Από την εταιρεία επισηµαίνουν ότι µε την τωρινή ζήτηση για σίδερο περισσεύουν περίπου 200 εργαζόµενοι από κάθε εργοστάσιο και η πρόταση για πεντάωρο διασφάλιζε τις θέσεις εργασίας. Οι απολύσεις στον Ασπρόπυργο τονίζουν ότι ήταν µονόδροµος και εκτιµούν ότι, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, οι 305 εργαζόµενοι στον Ασπρόπυργο κινδυνεύουν να µείνουν οριστικά άνεργοι υπονοώντας ότι το οριστικό λουκέτο της µονάδας είναι πλέον ένα πιθανό σενάριο.

Η εταιρεία προσπάθησε να διοχετεύσει την παραγωγή σε εξαγωγές αλλά αυτό δεν κατέστη δυνατόν καθώς «το σίδερο δεν πάει µακριά», αλλά και το υψηλό ενεργειακό κόστος καθιστά τη Χαλυβουργία Ελλάδος µη ανταγωνιστική µε ξένες οµοειδείς επιχειρήσεις.

Οπως αναφέρουν από τη διοίκηση, την τελευταία επταετία τα βιοµηχανικά τιµολόγια στην ηλεκτρική ενέργεια έχουν αυξηθεί κατά 40% έπειτα από αλλεπάλληλες υπουργικές αποφάσεις. Παράλληλα µια πληθώρα νέων φόρων (Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης, τέλος ΑΠΕ κτλ.) συνέβαλαν σε επιπλέον αύξηση κατά 10% στα βιοµηχανικά τιµολόγια. Ακόµη και στο φυσικό αέριο επιβλήθηκε την 1.9.2011 Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης που ανέρχεται σε 5,4 ευρώ ανά MWh, που είναι η υψηλότερη τιµή ανάµεσα στις γειτονικές και άµεσα ανταγωνιστικές χώρες και µία από τις υψηλότερες στην Ευρώπη. Ο φόρος αυτός αυτόµατα προκάλεσε µια αύξηση των βιοµηχανικών τιµολογίων κατά 15%.

Παράγοντες της αγοράς αναφέρουν ότι η πολυήµερη αυτή απεργία των εργαζοµένων στον Ασπρόπυργο θυµίζει τις κινητοποιήσεις στο εργοστάσιο της Pirelli στην Πάτρα το 1991. Τότε, για όσους δεν θυµούνται, οι εκπρόσωποι της οικογένειας Pirelli, αφού δεν τα βρήκαν µε τους συνδικαλιστές, ενηµέρωσαν τους βασικούς µετόχους στην Ιταλία, οι οποίοι δεν το πολυσκέφτηκαν και εν µια νυκτί έβαλαν λουκέτο στο εργοστάσιο.

Το 2011 θα είναι η τέταρτη ζηµιογόνος χρήση για τη Χαλυβουργία Ελλάδος. Σύµφωνα µε τον τελευταίο δηµοσιευµένο ισολογισµό του 2010 οι πωλήσεις είχαν διαµορφωθεί στα 272 εκατ. ευρώ και οι ζηµιές στα 15,6 εκατ. ευρώ. Οι ζηµιές το 2009 είχαν ξεπεράσει τα 32 εκατ. ευρώ, όταν και το λειτουργικό αποτέλεσµα ήταν αρνητικό κατά 18 εκατ. ευρώ. Οι µακροπρόθεσµες δανειακές υποχρεώσεις της εταιρείας ανήλθαν στο τέλος του 2010 στα 164 εκατ. ευρώ και οι βραχυπρόθεσµες στα 108,6 εκατ. ευρώ. Μόνο για τόκους έδωσε το 2010 περίπου 14 εκατ. ευρώ. Τα αποθέµατα αυξήθηκαν στα 73 εκατ. ευρώ από 69 εκατ. ευρώ και οι απαιτήσεις από πελάτες εκτοξεύτηκαν στα 69 εκατ. ευρώ από 38 εκατ. ευρώ στο τέλος του 2009.

Πώς όµως µια εταιρεία που το 2007 είχε υποβάλει φάκελο εισαγωγής στο χρηµατιστήριο βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση. Εδώ οι παράγοντες του κλάδου επισηµαίνουν τα λάθη της διοίκησης, καθώς η αρνητική συγκυρία (πτώση ζήτησης, ύφεση της οικονοµίας) δεν ήταν ικανή από µόνη της να «γονατίσει» έναν τόσο µεγάλο όµιλο. Η οικογένεια Μάνεση αλλά και οι διοικήσεις των άλλων δύο µεγάλων χαλυβουργιών (της εισηγµένης Σιδε νόρ του κ. Ν. Στασινόπουλου και της Χαλυβουργικής του κ. Κ. Αγγελόπουλου) είχαν επιδοθεί από το 2006 σε έναν «πόλεµο» επενδύσεων για να µεγαλώσουν την παραγωγή τους. Οι Ολυµπιακοί Αγώνες και τα έργα που προηγήθηκαν είχαν τελειώσει. Η οικοδοµική δραστηριότητα εµφάνιζε σηµάδια κόπωσης και η ελληνική αγορά έχει σταθεροποιηθεί στα 1,8 εκατ. µετρικούς τόνους χαλυβουργικών προϊόντων, εκ των οποίων µάλιστα περίπου 200.000 τόνοι ήταν εισαγωγές.

Και όµως σύµφωνα µε τις τότε ανακοινώσεις των εταιρειών, βάσει των επενδύσεων που είχαν ολοκληρώσει ή ήταν σε εξέλιξη, η παραγω γή τους το 2008 θα ξεπερνούσε τα 4 εκατ. µετρικούς τόνους! Η Σιδενόρ υποστήριζε πως η παραγωγή της στα εργοστάσια της µητρικής Σιδενόρ και της θυγατρικής Sovel θα έφτανε τα 2 εκατ. τόνους, η Χαλυβουργική γνωστοποιούσε πως µε την ολοκλήρωση του επενδυτικού προγράµµατος ύψους 220 εκατ. ευρώ είχε εξασφαλίσει παραγωγή 1 εκατ. µετρικών τόνων και η Χαλυβουργία Ελλάδος εξέταζε τη σύναψη κοινοπρακτικού οµολογιακού δανείου άνω των 100 εκατ. ευρώ για να χρηµατοδοτήσει τις επενδύσεις της και να µεγαλώσει την παραγωγή της που ήταν ήδη 1 εκατ. µετρικοί τόνοι.

Με τη δυνατότητα των εξαγωγών να είναι περιορισµένη, οι αναλυτές έβλεπαν ότι η στρατηγική αυτή θα ήταν καταστροφική και δικαιώθηκαν. Κανένας από τους τρεις δεν διασώθηκε αφού και οι άλλες δύο χαλυβουργίες εµφανίζουν ζηµιές (η Σιδενόρ που δηµοσιεύει στοιχεία στο Χρηµατιστήριο είχε 26 εκατ. ευρώ το 2010 και 36 εκατ. ευρώ το 9µηνο του 2011). Προς το παρόν φαίνεται πως η οικογένεια Μάνεση και η Χαλυβουργία Ελλάδος αντιµετωπίζουν το µεγαλύτερο πρόβληµα και θα πρέπει να βρεθεί σύντοµια µια λύση σε συνεργασία µε τους εργαζοµένους και τις πιστώτριες τράπεζες.