Βαδίζοντας προς το τίποτα
Ζούμε σε έναν παράλογο κόσμο δεν υπάρχει αμφιβολία. Ο κύριος παραλογισμός είναι ότι η κοινωνία γυρίζει πίσω, δεν χτίζει δηλαδή σήμερα ένα καλύτερο αύριο αλλά χτίζει ένα χειρότερο αύριο. Πάντοτε, όλα όσα κατακτούσε ο άνθρωπος ήσαν μικρά λιθαράκια που έχτιζαν ένα καλύτερο μέλλον. Σήμερα αυτό δεν ισχύει. Οι άνθρωποι έντρομοι βλέπουν έναν πλανήτη χωρίς κανόνες, αρχές και οράματα.
Όλα φαίνεται να έχουν ξεκινήσει από την απληστία και το κέρδος. Ένας συγκλονιστικός οικονομικός πόλεμος εξελίσσεται παντού : Κράτη εναντίον κρατών, πολυεθνικές εναντίον πολυεθνικών, άνθρωποι εναντίον ανθρώπων κράτη εναντίον ανθρώπων κ.ο.κ Μέχρι τον 19ο αιώνα οι άνθρωποι γνώριζαν τα μεγάλα πνεύματα και τους δημιουργούς. Στον 21ο αιώνα γνωρίζουν τον Σόρος ή τον Αμπράμοβιτς, δεν υπάρχει ούτε ένα όνομα δημιουργού που να λέει σε κάποιον το παραμικρό.
Στην Τέχνη η κατάσταση είναι χαοτική. Φορούν σε ένα ασχημόπαπο 20ποντες γόβες, το ντύνουν με κιτς ρούχα, προκαλούν με σεξι προκλητικές εικόνες και έχουν δημιουργήσει μια Lady Gaga, που τους προσφέρει τεράστια κέρδη. Μην ξεχάσω : Τραγουδά κιόλας. Θα μπορούσε να την συναγωνιστεί σήμερα μια Lady Day (όπως λεγόταν η φοβερή Bilie Holiiday της τζαζ;). Όχι. Τότε έπρεπε να είχες φωνή και ερμηνεία, τώρα φροντίζουν τα πάντα οι image makers και οι τεχνικοί.
Προσωπικά δεν βλέπω κανένα φως στο τούνελ. Βλέπω όλα να χειροτερεύουν μέσα σε ένα τέλμα σκοταδισμού, φανατισμού, απληστίας και έλλειψης παιδείας. (Αυτό είναι και το χειρότερο : Η Εκπαίδευση βγάζει οικονομικά στελέχη για περισσότερη απληστία).
Άνθρωποι της διανόησης πάντως δεν ανησυχούν : Βιώνουμε τις παρενέργειες ενός μεσοδιαστήματος - λένε - σίγουρα έρχεται κάτι καλύτερο από πριν και αυτό είναι νομοτελειακό. Εγώ δεν βλέπω κανένα μεσοδιάστημα πάντως. Βλέπω μια σταθερή και μόνιμη διαδρομή προς το τίποτα.