Το όνειρο: Μια Ελλάδα χωρίς... δημόσιους υπαλλήλους κομμάτων

Δεν τρέφω αυταπάτες. Γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι σε πολλές ΔΟΥ, οι εκβιασμοί και τα φακελάκια δίνουν και παίρνουν. Οι αιτίες είναι πολλές. 

Η πρώτη και κυριότερη ότι οι υπάλληλοι στις νευραλγικές διοικητικές θέσεις είναι πάντοτε του κόμματος που κυβερνά. Διώχνει τους προηγούμενους και βάζει αποκλειστικά κομματικά στελέχη. Έργο ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 80 όλο τούτο, που με χαρά συνέχισαν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Με χαρά.

Γιατί βάζουν κομματικά στελέχη στην διοίκηση των ΔΟΥ αλλά και όλου του Δημοσίου; Για να φροντίζουν με χαριστικές πράξεις ψηφοφόρους τους αλλά και γιατί θεωρούν - όχι άδικα - πως αν αφήσουν των άλλων κομμάτων αυτοί θα τους υπονομεύουν.

Δεν υπάρχει ούτε αξιοκρατία, ούτε αξιολόγηση λοιπόν. Πάντα όποιος κυβερνά βάζει τους δικούς του. Τι υπάρχει όμως; ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ. Πώς να τιμωρήσεις τους δικούς σου επειδή χρηματίζονται; Κάνεις τα στραβά μάτια.

Η δεύτερη έχει να κάνει με το φορολογικό μας σύστημα. Δεν είναι κωδικοποιημένο και δίνει το δικαίωμα στον κάθε εφοριακό να παρεμβαίνει υπέρ η κατά του φορολογούμενου. Έτσι, εύκολα τον εκβιάζει. Για παράδειγμα, στην Χαλκίδα ο άλλος είχε επιστροφή φόρου και ο εφοριακός μπορούσε ΕΠΙ ΜΗΝΕΣ να μην του την δίνει αν δεν χρηματιστεί. Κανείς δεν τιμωρούσε τον εφοριακό που επί μήνες παρακρατούσε παράνομα τα χρήματα. Ατιμωρησία. Πώς να τιμωρήσεις τους δικούς σου;

Το ερώτημα τώρα: Εντάξει ο κομματισμός και η ατιμωρησία εφαρμόστηκαν επί ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ κερδίζοντας την εξουσία έκαναν τα ίδια. Και τώρα τι γίνεται; Η ΝΔ κυβερνά για 5ο χρόνο θα διορθώσει την κατάσταση;

Ερώτημα: Μπορεί; Θέλω να πω ακόμα και αν θέλει (που δεν το βλέπω) μπορεί; Πώς να εξυγιάνεις έναν καθολικα διεφθαρμένο δημόσιο τομέα που τεμπελιάζει, υπονομεύει και στο τέλος σε εκβιάζει κι όλας.

Ο μόνος τρόπος θα ήταν ΝΑ ΠΑΡΑΚΆΜΨΟΥΝ τους υπαλλήλους ηλεκτρονικά. Έχει επιστροφή φόρου; Του την βάζεις αυτόματα εφόσον δεν έχει εκκρεμότητες και το δικαιούται.

Ας ονειρευτούμε μια Ελλάδα χωρίς δημόσιους υπαλλήλους των κομμάτων. Όνειρο θα μου πείτε, αλλά τι αξίζει μια ζωή χωρίς όνειρα; 

                                           ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ