Τα παιδιά που συγκροτούν συμμορίες και χτυπούν ή κλέβουν συνομήλικους είναι θύματα μιας πραγματικότητας που την περιγράφει η μοναξιά τους, η φτώχεια, η αποξένωση. Νιώθουν ότι δεν υπάρχει νόημα στη ζωή τους κι ας είναι μόλις 14 έως 17 ετών. Το φαινόμενο έχει πάρει διαστάσεις αλλά την ίδια ώρα άλλα παιδιά σε πολύ χειρότερη κατάσταση διαπρέπουν.
Στα Σεπόλια αυτές τις μέρες προβλήθηκε η ταινία για τον Αντετοκούνμπο. Πώς μια οικογένεια από τη Νιγηρία χωρίς χαρτιά, με τον μόνιμο φόβο της απέλασης και τα παιδιά τους να πουλάνε παρανόμως ευτελή αντικείμενα στο δρόμο έφτασε στο σημείο να ζειν ένα παραμυθένιο όνειρο επιτυχίας; Διαπρέπουν αθλητικά και κοινωνικά, ποτέ δεν στράφηκαν στη βια για "ισορροπήσουν" τα αδιέξοδα που ζούσαν.
Ένα άλλο παράδειγμα αυτών των ημερών, είναι ο 19χρονος Ιρακινός Νουρχομαχαντί. Ήρθε παράνομα στην Ελλάδα πριν 3 χρόνια με πρώτο σταθμό την φαβέλα της Μόριας. Δεν ήξερε ούτε μια ελληνική λέξη. Πήγε όμως στο Λύκειο στη Μυτιλήνη και τρία χρόνια μετά, Έγραψε 20 στα Μαθηματικά και στην Φυσική, 19,5 στη Χημεία και 13,5 στην έκθεση, μπαίνοντας δεύτερος στο Πανεπιστήμιο!
It's the bureaucracy* stupid
Το σύνολο των πολιτικών μας αλλά, δυστυχώς και των επιφανών της δημοσιογραφίας, όλοι εις τας Αθήνας, περί άλλων τυρβάζουν όταν αναφέρονται στα φαινόμενα καθυστέρησης που βιώνει καταστροφικά η χώρα.
Δεν χρειάζεται να πω ονόματα αλλά άκουγα στον ΣΚΑΙ δίδυμο δημοσιογράφων να συζητά με εκπρόσωπο φορέα στη Θεσσαλία.
