Του Αλεξίου Στριφτόμπολα

 Άλλο ένα topic για την Πάτρα. Δόξα τω θεώ υπάρχουν ήδη πολλά, τόσα πολλά που σε λίγο θα αρχίζουν να θυμίζουν το γνωστό ανέκδοτο με τις γνώμες και τις …., που όλοι έχουν από μία.

Ας είναι ο καθένας θα πει εκείνο που θέλει και στο τέλος της ημέρας θα φανεί (γιατί πάντα φαίνεται) τι ψάρια πιάνει κανείς.

 Λέγαμε λοιπόν, μια Πάτρα, μα ποια Πάτρα.

 Μην είναι η Πάτρα του Δημαρά και της παράταξής του, που εδώ και δέκα μήνες είναι στα πράγματα, …προετοιμαζόμενοι για να ασκήσουν εξουσία;

Μήπως μιλάμε για την Πάτρα του Κατσικόπουλου, που ολοκληρώνει οσονούπω την επιβεβλημένη από τους πολιτικούς ιατρούς θεραπεία πλήρους αφωνίας;

Μην είναι η Πάτρα του Κώστα Χριστόπουλου, που ανησυχεί μήπως κάνουν ομάδα οι ΟΧΙΕΣ και πέσει στη τέταρτη θέση;

Μην είναι η ομάδα των ατάκτων της Λένας, που λένε όχι σε όλα, (εξ ου και ΟΧΙΕΣ.)

Ίσως να είναι η Πάτρα του Πελετίδη, που αν κολλημένος εδώ και χρόνια στην ίδια κασέτα, σήμερα αρχίζει να ακούγεται πολύ πειστικός.

 Όχι δεν μιλάμε για την δική τους Πάτρα.

Δεν μπορούμε να μιλάμε για την δική τους Πάτρα, γιατί δυστυχώς αυτοί δεν μιλούν για την Πάτρα.

Το βλέμμα τους σκυφτό, ο ορίζοντάς τους χαμηλός, η ατζέντα τους μονόφυλλη.

 Βλέπουν μόνο όσα απειλούν το τοπίο τους, ακούν μόνο όσα διαταράσσουν τις ισορροπίες τους, μιλούν μόνο για εκείνα που διασφαλίζουν τον βηματισμό τους.

 Όλοι και πάντα; Πιθανώς όχι όλοι εκ προθέσεως, σίγουρα όμως όλοι εξ αποτελέσματος.

 Άρα δεν έχει νόημα να μιλάμε για την δική τους Πάτρα.

Δυστυχώς δεν μπορούν να σηκώσουν τα μάτια τους και να δουν πέρα από την – ασφυκτική – καθημερινότητα. Να αλλάξουν το focus και να εστιάσουν πέρα από το προβληματικό σήμερα, σε ένα αύριο που να περιέχει όραμα, ελπίδα και σαφείς στόχους.

 Γιατί ποτέ δεν είναι δυνατόν να υπάρξει λύση, χωρίς εμπεριεχόμενη ελπίδα.

Καμιά συναίνεση και καμιά πρωτοβουλία δεν μπορεί να στεριώσει ερήμην μας.

 Από την δική τους εξίσωση λείπει ο σημαντικότερος παράγοντας, εμείς.

 Όσο λοιπόν και να τα λένε μεταξύ τους, όσες ζυμώσεις και αν κάνουν, όσες κοκορομαχίες και αν επαναλάβουν, στο τέλος θα ακούσουν την ανεπανάληπτη φράση της Μελίνας: Ανδρέα, δεν αρέσουμε πια.

 Στους επόμενους μήνες είναι προφανές ότι θα καταρρεύσουν πολλά από εκείνα που θεωρούσαμε δεδομένα. Θα αλλάξει η καθημερινότητα και οι προτεραιότητές μας.

Τα βλέμματα θα σκοτεινιάσουν ακόμα περισσότερο, τα χείλη θα σφίξουν, η ένταση θα ανέβει στο κατακόρυφο.

Αν δεν αποκτήσουμε ένα κοινό πακέτο στόχων, αν δεν συμφωνήσουμε σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο λειτουργίας της πόλης, τελειώσαμε.

Ας πάρει ο καθένας από μια καραμπίνα και ραντεβού στο πλάτωμα την αυγή.

Αλέξιος Στριφτόμπολας