Πόσο θα παραμυθιάζουν ακόμη τον κόσμο;

Του Διονύση Ζακυνθινού

Παρακολουθώντας τις τελευταίες μέρες τον Αλέξη Τσίπρα να μιλά στο Υπουργικό Συμβούλιο και στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος του, είχα την εντύπωση ότι βρίσκομαι μπροστά σε ένα κακέκτυπο του Ανδρέα Παπανδρέου.

Λόγος δημαγωγικός και ρητορική με μπόλικες δόσεις εθνικολαϊκισμού, που αποφεύγει την πραγματικότητα. Ή για την ακρίβεια, προσπαθεί να κάνει το ακροατήριο να αποφύγει την πραγματικότητα και να πιστέψει σε έναν πλασματικό κόσμο, που δεν υπάρχει.

Μόνο που, όπως θα έλεγε και ο Λένιν, αν ζούσε, η πραγματικότητα είναι πολύ πεισματάρα για να την αγνοήσει κανείς.

Ναι, ήταν πράγματι εντυπωσιακή η ομιλία του πρωθυπουργού στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, υπό την έννοια ότι ήταν υστερόγραφο μιας άλλης, ξεπερασμένης, εποχής.

Κατά τον Αλέξη Τσίπρα η κόλαση είναι οι άλλοι, και όχι εμείς, για να θυμηθούμε και τον Σαρτρ.

Η κόλαση είναι οι ξένοι εταίροι, από τους οποίους έχουμε την απαίτηση να μας δανείζουν μια ζωή με τους δικούς μας όρους.

Η κόλαση δεν είναι μόνο οι Γερμανοί, αλλά είναι και οι Πορτογάλοι, είναι και οι Ισπανοί, που μας έχουν δανείσει και αυτοί 26 δισεκατομμύρια, όταν και οι ίδιοι δεν έχουν συνέλθει ακόμη από τη δική τους κρίση.

Η κόλαση είναι οι προηγούμενοι που κυβέρνησαν πριν από αυτούς, ασχέτως εάν και στα δικά τους χνάρια βαδίζουν και αυτοί, και μάλιστα με άκομψο τρόπο.

Υπενθυμίζω ότι ως αντιπολίτευση κατηγορούσαν τη συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ ότι έφερνε στη Βουλή πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, αλλά ως κυβέρνηση δεν θέλουν να φέρουν προς συζήτηση στη Βουλή τη συμφωνία με τους ξένους εταίρους – δανειστές, όταν μάλιστα αυτοί την περνάνε από τα Κοινοβούλια τους!

Γιατί, αλήθεια, όταν οι «μισητοί» Γερμανοί αναλώθηκαν επί ώρες στη Βουλή τους γι’ αυτήν, ώστε να φτάσουν στο τέλος να την επικυρώσουν;

Αλλά, είπαμε. Η κόλαση είναι οι άλλοι, οι ξένοι που συνωμότησαν με τους προηγούμενους που κυβέρνησαν για να ρίξουν τη σημερινή, λαοπρόβλητη, κυβέρνηση.

«Ή νέο μνημόνιο ή χρεοκοπία», είπε στη ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ ο Δραγασάκης ότι ήταν το μήνυμα – εκβιασμός των ξένων εταίρων – δανειστών.

Αυτό, όμως, δεν είναι και το πραγματικό, σκληρό, δίλημμα της σημερινής κυβέρνησης;

Την ώρα που ακόμη και κυβερνητικά στελέχη λένε ότι σε λίγο δεν θα υπάρχει σάλιο στα κρατικά ταμεία και ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει οξύτατο πρόβλημα ρευστότητας, ο Τσίπρας εξαγγέλλει πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, ετοιμάζοντας να φέρει τα σχετικά νομοσχέδια στη Βουλή!

Μαζί του, αρκεί να εξασφαλίσει πρώτα την ανταπόκριση του κράτους στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του (και) στο εσωτερικό της χώρας για τους επόμενους μήνες, όπως την απρόσκοπτη λειτουργία των νοσοκομείων και σχολείων και την καταβολή μισθών και συντάξεων.

Αλλά ξέχασα. Λεφτά… υπάρχουν για όλα αυτά. Το είπε τώρα και ο Ρωμανιάς, ο οποίος εκεί που έλεγε θα σφίξουν τα πράγματα για τις συντάξεις από αυτόν το μήνα, τώρα λέει ότι η καταβολή τους είναι εξασφαλισμένη για τα επόμενα χρόνια, και μάλιστα στην ώρα τους!

Έτσι εξηγείται και η επιμονή του Στρατούλη να δώσει τη 13^η σύνταξη στο τέλος του χρόνου!

Και κάπου εκεί στηρίζεται, φαίνεται, και η… μαγκιά του Βαρουφάκη να μην πάρουμε τη ριμάδα τη δόση. Άλλωστε, είναι οι ίδιοι που ζήτησαν από τα ασφαλιστικά ταμεία να τους δώσουν τα διαθέσιμα τους για να τα βγάλουν πέρα.

Ειλικρινά, ως πολίτης, και με βάση τη σκληρή πραγματικότητα και την κοινή πολιτική λογική, αδυνατώ να τους παρακολουθήσω.

Βέβαια, τους παραδέχομαι ως προς την επικοινωνιακή στρατηγική που ακολουθούν, μόνο που η επικοινωνία δεν είναι πολιτική και δεν λύνει προβλήματα, άσε που κάποια στιγμή τελειώνει και η επιρροή της.

Επομένως, διερωτώμαι πόσο θα μπορέσουν ακόμη να παραμυθιάζουν τον κόσμο, που τους πίστεψε και περιμένει από αυτούς την κατάργηση των Μνημονίων, όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη. Δηλαδή, στην τσέπη…

ΣΣ: Σχόλια, αναλύσεις και άρθρα του Διονύση Ζακυνθινού μπορείτε να διαβάσετε και στο προσωπικό blog του: zakpatras.wordpress.com