Ολοταχώς όπισθεν, στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου: Αυτό είναι το κύριο αποτέλεσμα του πολέμου στην Ουκρανία. Στην εποχή, που οι πάλαι ποτέ, δύο υπερδυνάμεις, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η τότε Σοβιετική Ένωση, συγκρούονταν σε όλα τα μέτωπα: Από την ιδεολογία και τους εξοπλισμούς, μέχρι την οικονομία και τις σφαίρες επιρροής. Η σύγκρουση αυτή ήταν το επίκεντρο του κόσμου.
Η κατάρρευση του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» έβαλε προσωρινά τέλος σε αυτή τη σύγκρουση. Ο Φουκουγιάμα βιάστηκε να μιλήσει για το τέλος της ιστορίας.
Ισως είχε δίκιο βέβαια, σε ένα πράγμα: Πολλοί πείστηκαν πώς δεν υπάρχουν εναλλακτικά συστήματα στον καπιταλισμό. Η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία, οι πρώην ασιατικές τίγρεις, υιοθέτησαν τον κόσμο του καπιταλισμού. Εστω και με το δικό τους τρόπο.
Αλλά οι βασικοί κανόνες του παιχνιδιού έχουν παραμείνει ίδιοι όπως ήταν κάποτε. Αυτοί που έγραψαντους κανόνες, ήταν άλλωστε οι νικητές του Ψυχρού Πολέμου.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία ήταν όμως η αφορμή για να βγουν οι σκελετοί από την ντουλάπα. Τα δύο στρατόπεδα εμφανίστηκαν και πάλι: Από τη μια πλευρά η Δύση με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους της- από την Ευρώπη μέχρι την Ιαπωνία.
Από την άλλη η Κίνα, σύμμαχος μιας αποδυναμωμένης Ρωσίας και οι υπόλοιπες αντι-δυτικές δυνάμεις. Από το λες οι άλλες, ξεκινώντας από το θεοκρατικό Ιράν. Ισως και η Τουρκία του Ερντογάν.
Όμως –καλώς ή κακώς-, ο κόσμος είναι μεγαλύτερος από την Κίνα, τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το μονοπολικό σύστημα, με επίκεντρο τις Ηνωμένες Πολιτείες, που ισχύει από την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου, δεν ισχύει πλέον.
Ο Ερντογάν για παράδειγμα, επιδιώκει ρόλο περιφερειακής δύναμης, ισότιμης με τους «μεγάλους». Στέλνει drones στην Ουκρανία, βοηθάει ως μεσολαβητής τη Ρωσία, λέει όχι στη Σουηδία για το ΝΑΤΟ και απειλεί την Ελλάδα , την Κύπρο και όποιες χώρες δεν αποδέχονται την νέο-Οθωμανική εξωτερική του πολιτική.
Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να διαβαστεί ο πόλεμος στην Ουκρανία. Δύο σενάρια εμφανίζονται συγκλονιστικά και τρομερά, με ασύλληπτο εύρος. Μέχρι τώρα η σύγκρουση έχει ουσιαστικά εξελιχθεί σε έναν πόλεμο φθοράς, όπως στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Θα μείνει εκεί; Και μέχρι πότε; Γιατί λύση δεν φαίνεται στο ορατό μέλλον. Και όσο δεν φαίνεται λύση, ο κίνδυνος μια γενίκευσης της σύγκρουσης μεγαλώνει.
Οι Αμερικανοί θέλουν να νικήσει η Ουκρανία με κάθε μέσο. Και γι’ αυτό έχουν εξοργιστεί με την άρνηση του καγκελάριου Σολτς να στείλει στο Κίεβο τα άρματα μάχης Leopard 2.
Οι Γερμανοί δεν θέλουν να διακόψουν όμως κάθε γέφυρα με τη Ρωσία. Ιστορικά, το Βερολίνο –από την εποχή του Μπίσμαρκ-εστίασε την στρατηγική του στην Ostpolitik. Αλλά η Ουάσιγκτον γνωρίζει πώς αν σπάσει το μέτωπο της Ουκρανίας παρά τη δυτική στρατιωτική βοήθεια, αυτό θα ήταν ήττα για την Ουάσιγκτον.
Αλλά και αν η Ρωσία ηττηθεί, θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου. Μια ηττημένη, πληγωμένη δύναμη με πυρηνικά, ουδείς μπορεί να προβλέψει πώς θα αντιδράσει. Ίσως, αν συνδυάσουμε τα κομμάτια του παζλ, να καταλάβουμε καλύτερα την άρνηση των Γερμανών να προμηθεύσουν τα Leopard.
