Ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρόκειται να αποχωρήσει από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και αν υπάρξει μια μικρή υποχώρηση των ποσοστών του, στις εκλογές της Κυριακης και το κόμμα χάσει και άλλες έδρες, ενδεχομένως πάνω από 15. Αυτό σημαίνει πως αρκετά πρωτοκλασάτα στελέχη του κόμματος δεν θα βρεθούν στη νέα ορκωμοσία της Βουλής.
Η φράση - στερεότυπο θα είναι "εγώ δεν εγκαταλείπω τον αγώνα" και το σωσίβιο του, οι αυτοδιοικητικές εκλογές που θα ακολουθήσουν. Θα εμφανιστούν σαν μια νέα καλπη - πρόκληση για τον ΣΥΡΙΖΑ που σε αυτήν θα πρέπει να μπουν οι βάσεις για την ανασύνταξη του.
Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας στην ουσία έχει ξεκαθαρίσει τι θα κάνει, λέγοντας προ ημερών στο "Βήμα": «δεν συνηθίζω να αντιμετωπίζω τις πολιτικές μάχες με προσωπικά κριτήρια, αλλά είναι λίγο οξύμωρο να ρωτάτε έναν άνθρωπο 49 ετών αν δίνει την ύστατη προσωπική και πολιτική του μάχη».
Ο ΣΥΡΙΖΑ με Τσίπρα στο τιμόνι δεν έχει μακρύ μέλλον. Αν ο κ. Τσίπρας είχε ικανότητες δεν θα έχανε παντού από το 2016 (δημοσκοπήσεις και κάλπες). Δεν θα ειχε πετάξει στα σκουπίδια το 31,5% που του έδωσαν οι πολίτες το 2019 συγχωρώντας του, όλο το μέχρι τότε παρελθόν του.
Θα είχε επίσης οργανώσει το κόμμα ώστε να έχει ανοιχτούς διαύλους με την κοινωνία, για να προωθεί ζητηματα της. Θα είχε σταματήσει να καταγγέλλει τα πάντα και να ψεύδεται. Θα είχε σχεδιασμούς για τα μέλλον της χώρας. Θα είχε εγκαταλέιψει την τοξικότητα που δηλητηριάζει κάθε Έλληνα πολίτη. Για τίποτε από αυτά δεν ήταν ικανός.
Καθε καλόπιστος αναλυτής γνωρίζει ότι πλέον ο κ. Τσίπρας είναι βαρίδι για τον χώρο του και η ομηρία στην οποια έχει υποχρεώσει τον ΣΥΡΙΖΑ θα επιφέρει και νέα εκλογικά και άλλα δεινά.
Χωρίς μέλλον και ο (μικρός) ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι επιστρέφει στα ποσοστά του 2012 όταν οι δημοσκοπήσεις τον κατέγραφαν στο 3,5%.
Όπως συνέβη και με άλλα κόμματα (ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, Ποτάμι, Λεβέντης), ανέβηκε στο κύμα της διαμαρτυρίας, εκμεταλλεύτηκε την αντιμνημονιακή οργή της πλειοψηφίας (λόγω του Σαμαρά, αυτός το επινόησε) και έφτασε να γίνει κυβέρνηση.
