Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981, ανέλαβε την εξουσία στη χώρα επέβαλε με έναν απόλυτο τρόπο το δικό του καθεστώς που στηριζόταν στον κομματισμό παντού, την άλωση του κράτους, την αναξιοκρατία, την υποδούλωση όλων των Θεσμών.
Σε όλα τα δεινά στη λειτουργία της χώρας υπήρχε και ένα ακόμη που συνέτριψε την ίδια την πολιτική: Το ψεύδος. Με βάση τους παπανδρεϊκούς όρους της πολιτικής αντιπαράθεσης καταργήθηκε η ηθική πλευρά της πολιτικής.
Για παράδειγμα ο αυριανισμός έγινε όπλο των δημοκρατικών δυνάμεων(;), έβγαζαν στο δρομο τον κόσμο γιατί δήθεν εδιωχναν τις βάσεις με σύνθημα "ο αγώνας τώρα δικαιώνεται", άλλαζαν εκλογικούς νόμους ανάλογα με το τι τους έλεγαν οι δημοσκοπήσεις, δολοφόνησαν λέξεις και νοήματα, και στο τέλος κατάφεραν οι πολίτες να ψηφίζουν με βάση την ψευδολογία και την αερολογία και όχι τα πεπραγμένα.
Η πολιτική έγινε τέχνη της παραπλάνησης, Το πολιτικό σύστημα επίσης έγινε ακραία πρωθυπουργικοκεντρικό, με έναν σταλινικού τύπου κρατισμο (το κρατος - κόμμα υπήρχε παντού). Ένας ήλεγχε τα πάντα.
Τα μνημονεύω όλα αυτά γιατί εν έτει 2020 η χώρα και το πολιτικό σύστημα, εξακολουθούν να λειτουργούν με τους ίδιους παπανδρεϊκούς όρους. Ψεύδονται, δεν έχουν κανέναν σχέδιο για τίποτε (εξαιρώ σε αυτή τη χρονική στιγμή τον κ. Μητσοτάκη ατομικά) και πορεύονται μόνο με λεκτικές παραπλανητικές εφορμήσεις στα μυαλά των πολιτών.
Ένα από τα πάμπολλα παραδείγματα είναι οι κανιβαλισμοί των δήθεν αναρχικών, πρόσφατα στο κέντρο της Αθήνας ή στο Μαρούσι. Η αντιπολίτευση δεν έχει πει ούτε μια λέξη για το πως θα σταματήσουν να σπάνε καταστήματα αθώων συνανθρώπων, να καταλαμβάνουν ξένα κτίρια, να καίνε τρόλεϊ, πως δηλαδή θα γίνουμε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα (μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά).
Αυτοί οι πολιτικοί, με βάση τους παπανδρεϊκούς όρους που εξακολουθούν να υπηρετούν, επιχειρούν πάλι να παραπλανήσουν. Μιλάνε για αστυνομικό κράτος (!), για βία κατά των... συλληφθέντων δήθεν αναρχικών, κάνουν ότι μπορούν όχι να λυθεί το πρόβλημα, αλλά να υπονομεύσουν την κυβέρνηση (δηλαδή τον αντίπαλο). Αυτή είναι η πρακτική τους ΠΑΝΤΟΥ στη δημόσια ζωή.
Πρόκειται για πολιτικούς μιας άλλης εποχής, που δεν μπορούν να βοηθήσουν τη χώρα να ξεφύγει προς τα εμπρός. Την κρατούν με το ζόρι στη δεκαετία του 80 γιατί είναι οι ίδιοι ανίκανοι να οραματιστούν μια άλλη Ελλάδα αντάξια των δυνατοτήτων της. Η εικόνα είναι φοβερά παρακμιακη. Πολιτικοί ανίκανοι να σχεδιασουν, να προτείνουν, να εκφράσουν την κοινωνία και να υπηρετήσουν τις ανάγκες τη χώρας. Αυτούς τους πολιτικούς δεν τους χρειαζόμαστε αλλά που είναι οι άλλοι;
ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
(ΥΓ: Φυσικά όλα τα κόμματα που ανέλαβαν την εξουσία μπλέ και κόκκινα, τήρησαν με θρησκευτική ευλάβεια τους παπανδρεϊκούς όρους αλώνοντας κράτος και κοινωνία... ).
It's the bureaucracy* stupid
Το σύνολο των πολιτικών μας αλλά, δυστυχώς και των επιφανών της δημοσιογραφίας, όλοι εις τας Αθήνας, περί άλλων τυρβάζουν όταν αναφέρονται στα φαινόμενα καθυστέρησης που βιώνει καταστροφικά η χώρα.
Δεν χρειάζεται να πω ονόματα αλλά άκουγα στον ΣΚΑΙ δίδυμο δημοσιογράφων να συζητά με εκπρόσωπο φορέα στη Θεσσαλία.
