Δεν υπάρχουν φίλοι, μόνο συμφέροντα

Του Διονύση Ζακυνθινού

Στο ΣΥΡΙΖΑ πίστευαν και πιστεύουν (στα αλήθεια;) ότι η νίκη τους θα ήταν ο καταλύτης εξελίξεων για όλη την Ευρώπη, ότι θα σηματοδοτούσε τη δυναμική για το τέλος της λιτότητας σε όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Δυστυχώς, όχι μόνο για τη νέα ελληνική κυβέρνηση αλλά για όλους μας, αυτή η πεποίθηση διαψεύδεται από τα ίδια τα γεγονότα που είναι ξεροκέφαλα, όπως θα έλεγε, αν ζούσε, και ο συχωρεμένος ο Μιτεράν.

Με τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους – δανειστές μας να είναι πολύ σκληρή και να διεξάγεται με πραγματικά άνισους όρους, η κυβέρνηση ψάχνει με το κλεφτοφάναρο να βρει κάποιους συμμάχους.

Εις μάτην, όμως. Πρώτες και καλύτερες μας γύρισαν την πλάτη οι χώρες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν εν δυνάμει σύμμαχοι μας: αυτές του ευρωπαϊκού Νότου.

Οι Πορτογάλοι μας είπαν «όχι» στην ευρωπαϊκή διάσκεψη που ζητήσαμε για το χρέος γιατί, είπαν, αυτή αντίκειται στα συμφέροντα τους. Και οι Ισπανοί μας φωνάζουν και μας ξαναφωνάζουν ότι τους χρωστάμε (και έχουν λαμβάνειν από εμάς) 26 δισεκατομμύρια.

Μα καλά, θα αναρωτηθεί ενδεχομένως κάποιος, αυτό μήπως συμβαίνει γιατί οι κεντροδεξιές κυβερνήσεις της Ισπανίας και της Πορτογαλίας φοβούνται ότι μια πιθανή επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ θα τις στριμώξει στη γωνία και θα τις ανατρέψει, φέρνοντας σε θέση ισχύος και εν τέλει στη θέση τους τα κεντροαριστερά κόμματα των χωρών τους;

Εδώ έβαλε τα πράγματα στη θέση τους και μας άνοιξε τα μάτια για τα καλά ο επικεφαλής των περιβόητων Ισπανών Podemos Πάμπλο Ιγκλέσιας, ο οποίος μας ξεκαθάρισε ότι «δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι για τη νίκη (του ΣΥΡΙΖΑ) στις εκλογές (της Ελλάδας) και δεν θα μας οδηγήσουν αυτές στη νίκη ή στην ήττα».

Παράλληλα, επεσήμανε ότι «η Ισπανία και η Ελλάδα είναι δύο πολύ διαφορετικές χώρες», υπενθυμίζοντας ότι «η Ισπανία είναι η τέταρτη οικονομία της ευρωζώνης και αυτό συνεπάγεται ότι έχει μια διαφορετική θέση όσον αφορά τους όρους της διαπραγμάτευσης».

Σοφόν το σαφές, σαφές το σοφόν. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Α, όλα κι όλα. Έχει τα δίκια του ο «σύντροφος» Ιγκλέσιας. Άλλωστε, στην εξωτερική πολιτική δεν υπάρχουν φίλοι, παρά μόνο εθνικά συμφέροντα. Αυτό το είχε καταστήσει και σαφές ο Πάλμερστον, πριν από καμιά διακοσαριά χρόνια.

Μόνο που εμείς, ως συναισθηματικός και παρορμητικός λαός που είμαστε, αυτό δεν το καταλάβαμε και δεν το συνειδητοποιήσαμε ποτέ.