Η Ελβετία της... "πλήξης"

Η Ελβετία της... "πλήξης"

Η Ελβετία είναι η χώρα των δημοψηφισμάτων. Εφόσον συγκεντρωθούν 100.000 υπογραφές για ένα θέμα, αυτό τίθεται στην κρίση του λαού για να το εγκρίνει ή να το απορρίψει. Γι αυτό όποιος επισκέπτεται πόλεις της Ελβετίας, είναι πολύ πιθανό να δει οργανωμένες καμπάνιες με διανομή φυλλαδίων, ομιλίες σε πλατείες, γιγαντοαφίσες κ.α.

Ένα από τα τελευταία δημοψηφίσματα ήταν η καταβολή εκ μέρους του κράτους 3.000 περίπου ευρώ σε κάθε πολίτη της Ελβετίας ανεξάρτητα από την οικονομική του κατάσταση, είτε είναι άνεργος δηλαδή, είτε ζάμπλουτος.

Το σκεπτικό αυτών που πρότειναν το εν λόγω μέτρο ήταν ότι αυτά τα επιπρόσθετα χρήματα θα βελτίωναν ΠΟΙΟΤΙΚΑ την ζωή ενός εκάστου: Ο νεαρός θα μπορούσε να αγοράσει την μοτο που ονειρεύεται, άλλος να κάνει το ταξίδι που πάντα ήθελε, μια οικογένεια να αλλάξει σπίτι και τόσα άλλα.

Ας ξεπεράσουμε διακριτικά το γεγονός ότι το κράτος της Ελβετίας έχει αυτά τα χρήματα για να τα προσφέρει. Και ας μην συγκρίνουμε την Ελλάδα των μισθών στα 300 ευρώ με τα προτεινόμενα επιδόματα των... 3.000 ευρώ. Ας μείνουμε στο ότι οι Ελβετοί ΑΠΕΡΡΙΨΑΝ το δημοψήφισμα με το αιτιολογικό ότι "κάθε άνθρωπος πρέπει να αμοίβεται με βάση την εργασία του, την προσφορά του και τις ιδέες του".

Οι Ελβετοί έκαναν το αδιανόητο για κάθε Έλληνα. Είπαν όχι στα εύκολα χρήματα, στα "χρήματα του τεμπέλη", κάτι σαν τα επιδόματα των 200 ευρώ που μοιράζουν εδώ οι πολιτικοί για να ξαναψηφιστούν (και πολλοί πολίτες θα ψηφίσουν πράγματι με βάση αυτό).

Υπάρχει βέβαια η εξήγηση. Οι Ελβετοί έχοντας επιλύσει κάθε πρόβλημά τους και έχοντας πολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς κανόνες που κανείς δεν διανοείται να παραβεί, δεν είχαν τελικά την ανάγκη αυτού του επιδόματος, που για τα ελληνικά δεδομένα μοιάζει με καθαρη επιστημονική φαντασία. 

Με μια διαφορά: Η Ελλάδα όντας πιο πλούσια χώρα από την Ελβετία θα μπορούσε να είναι στη θέση της και μέσα σε έναν μόνιμο κύκλο ευημερίας, να "σκοτώναμε" την πλήξη μας με αντίστοιχα δημοψηφίσματα. Με τέτοιο πολιτικό σύστημα όμως και πολίτες παραιτημένους μας έχει απομείνει η πραγματικότητα της φτώχειας και της ανισότητας.