Ζηλεύοντας το World party

Ζηλεύοντας το... World Party

Στη δημοσιογραφία που επέλεξα να ακολουθήσω από 16 χρονών, ελάχιστες είναι οι φορές που ζήλεψα κάτι. Αντίθετα σχεδόν καθημερινά με στενοχωρεί η ανεπάρκεια, το ψεύδος, η ευτέλεια, το τίποτα που όχι μόνο υπάρχουν στις προθήκες των μεγάλων ΜΜΕ αλλά ανταμοίβονται κιόλας με πολλά χρήματα και δόξα.

Στις ελάχιστες φορές που ζήλεψα; Ναι έχω ζηλέψει ένα εκπληκτικό κείμενο - ανάλυση του Χρήστου Γιανναρά, που ήταν ένα ποίημα της ελληνικής γλώσσας, μια εκπληκτική οπτική γωνία των πραγμάτων, ένας καταπέλτης για αυτά που ήθελε να καταγγείλει.

Στην πραγματικότητα ήταν ένα κείμενο ενός εξαιρετικά ευαίσθητου και μορφωμένου ανθρώπου.

Τι άλλο έχω ζηλέψει; Λοιπόν ναι, έχω ζηλέψει την εκπομπή World Party στην τηλεόραση του "Alpha". Δυο τύποι γυρίζουν τον πλανήτη όχι για να δουν τα φολκλορ σε κάθε χώρα αλλά για να μπουν στο μεδούλι της πραγμαικής ζωής.

Χθες τους είδα να πηγαίνουν Μογγολία. Να επισκέπτονται ένα ανθρακωρυχείο όπου εργάζονται άνθρωποι σε αφόρητες συνθήκες. Μετά ταξίδεψαν επί ώρες σε στέπες για να φτάσουν σε μια νομαδική φυλή που ζει από την εκτροφή ταράνδων...

Τους ζηλέυω τους τύπους γιατί κάποια στιγμή θα 'έχουν γυρίσει όλο τον κόσμο, θα έχουν γευτεί τα σαλόνια αλλά και τις δυσκολίες της ζωής, θα είναι πλήρεις εικόνων, γνώσης και ουσίας. Μαζί τους!