Ο καθένας τους, στον... κόσμο του! (Αυτοί θα σώσουν την Ελλάδα;).

Μόνο ως πολιτική αφασία μπορεί να περιγράψει κανείς την πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα. ΟΛΟΙ οι πολιτικοί αρχηγοί είναι εκτός τόπου και χρόνου, ασχολούμενοι με διαδικαστικά ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΝΤΑΣ τη χώρα στο δίδυμο Βενιζέλος-Παπαδήμος, που εν λευκώ αποφασίζουν για όλα τα οικονομικά δεινά επί των Ελλήνων.

Ο Γ. Παπανδρέου ξεπέρασε κατά πολύ τον... εαυτό του προτείνοντας μια... παγκόσμιως μοναδική "πατέντα", σύμφωνα με την οποία "κάποιος θα οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ ως υποψήφιος πρωθυπουργός στις εκλογές, και κάποιος άλλος θα εκλεγεί μετά τις εκλογές... πρόεδρος"! Δεν θάναι αυτός τίποτε από τα δύο αλλά... έως τότε "παραμένει πρόεδρος στο κόμμα..!" Το ΠΑΣΟΚ αδυνατεί να παρακολουθήσει τα νοηματικά σλάλομ του κ. Παπανδρέου, αδυνατεί όμως και να του αντιπαρατεθεί!

Στη ΝΔ, η εμμονή με τις... ημερομήνίες δεν έχει προηγούμενο. Ο κ. Σαμαράς αφού κατέστησε σαφές ότι οι εκλογές θα γίνουν στις 19 Φεβρουαρίου "όπως και νάχει", τώρα επιμένει ότι θα γίνουν πριν το Πάσχα "όπως και νάχει". Το γιατί ο κ. Σαμαράς αδικεί τόσο πολύ τον εαυτό του βάζοντας και τα πρωτοκλασσάτα στελέχη του να υπεραμύνονται ημερομηνιών, αυτό είναι ένα μυστήριο.

Ο κ. Καρατζαφέρης έχει άλλο... πάθος. Τις ερμηνείες ρόλων. Φυσικά ο ίδιος γράφει τα σενάρια και ερμηνεύει. Μετά την... οσκαρική "έξοδό" του από το Προεδρικό Μέγαρο που οδήγησε στην επιλογή Παπαδήμου (αντί Πετσάλνικου!) ως πρωθυπουργού, τώρα ερμηνεύει τον ρόλο του... φυγά! Βάζει ανέφικτους και ανούσιους όρους σε ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, για να έχει λόγους να φύγει από την κυβέρνηση.

Ο πολιτικός παραλογισμός, δεν περιορίζεται δυστυχώς μόνο στις ηγεσίες των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης, αλλά και στην στάση και στις πολιτικές δηλώσεις στελεχών τους που... επιδεινώνουν το κλίμα σύγχισης και αβεβαιότητας. Ένα καίριο ερώτημα σήμερα θα ήταν: Ποιός κυβερνά την Ελλάδα; Αλήθεια, ποιός; Πάντως όχι αυτοί οι τρείς πολιτικοί αρχηγοί...

Τέλος θα πρέπει να τονιστεί ότι αυτή η πολιτική παραλυσία και αποχαύνωση, η ενασχόληση των πολιτικών με τα ασήμαντα, γίνεται ενώ η χώρα βρίσκεται ένα μόλις βήμα από την άτακτη πτώχευση, μη δυνάμενη να νοικοκυρέψει τα του οίκου της. Μην πείθοντας ότι έχει εκ των ενόντων (και βοηθούμενη), τον τρόπο να σωθεί.