Η πολιτική ιστορία του τόπου το περιγράφει ξεκάθαρα. Για να κατακτήσει την εξουσία ένα κόμμα δεν χρειάζεται να συναθροίσει ποσοστά και δυνάμεις με άλλα κόμματα του χώρου. Συντάσσει ένα πειστικό πρόγραμμα για την διακυβέρνηση της χώρας και ΕΞΟΡΜΑ στις γειτονιές, τα χωριά και τα... καφενεία για να πείσει. Την 10ετία του '70, ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε ακριβώς αυτό: Ανήγγειλε ότι το κόμμα του είναι κόμμα εξουσίας. Περιέγραψε το πώς θα την ασκήσει. Και μετά οργάνωσε μια μαζική παρουσία στελεχών του (και του ιδίου) παντού γαι να πείσει. Φυσικά απέρριπτε αμέσως κάθε πρόταση συνεργασίας με άλλα κόμματα. Δικαιώθηκε πανηγυρικά.
Σήμερα στην Ελλάδα, η ΔΗΜΑΡ του κ. Κουβέλη και ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα είναι εν δυνάμει κόμματα εξουσίας. Το καθένα μόνο του θα μπορούσε να οδεύσει προς την εξουσία χωρίς να ενδιαφέρεται για καμία συνεργασία. Όμως, σε αντίθεση με τον Α. Παπανδρέου δεν κάνουν ΤΙΠΟΤΕ γι αυτό.
Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι τα δυο κόμματα της Αριστεράς έχουν αυτοπεριοριστεί σε δυο μόνο στόχους. Να αυξήσουν τα ποσοστά τους, παραμένοντας όμως στην ασφάλεια της ("δυναμικής") αντιπολίτευσης. Δεν θέλουν να δώσουν την μάχη της εξουσίας.
Τόσο ο κ. Κουβέλης, όσο και ο κ. Τσίπρας δεν έχουν κάνει τίποτε για να εισπράξουν τα ποσοστά που εισπράττουν. Απλώς είναι αντιμνημονιακοί. Ο κ. Κουβέλης μάλιστα, εισπράττει μεγαλύτερα ποσοστά λόγω... πραότητας. Ο ήρεμος πολιτικός του λόγος ενισχύει το κόμμα του. Εν ολίγοις, τα δυο κόμματα της Αριστεράς, λειτουργούν ακριβώς όπως και τα δυο κόμματα της εξουσίας. Μακράν της κοινωνίας. Ελιτίστικα. Μέσω των τηλεπαραθύρων. Χωρίς να προσφέρουν πραγματική ελπίδα στην χώρα.
It's the bureaucracy* stupid
Το σύνολο των πολιτικών μας αλλά, δυστυχώς και των επιφανών της δημοσιογραφίας, όλοι εις τας Αθήνας, περί άλλων τυρβάζουν όταν αναφέρονται στα φαινόμενα καθυστέρησης που βιώνει καταστροφικά η χώρα.
Δεν χρειάζεται να πω ονόματα αλλά άκουγα στον ΣΚΑΙ δίδυμο δημοσιογράφων να συζητά με εκπρόσωπο φορέα στη Θεσσαλία.
