Ποιος μας τιμωρεί τόσο σκληρά;

Ποιος μας τιμωρεί τόσο σκληρά;

Δεν έχω ζήσει ποτέ μια τόσο ανυπόληπτη, φαιδρή και συνάμα τραγική (πολιτική) πραγματικότητα. Κοινοί ψεύτες κυβερνούν την χώρα. Ανίκανοι υπόσχονται να την σώσουν. Οι κανόνες έχουν καταργηθεί. Ένας βουβός πανικός έχει φωλιάσει στις ψυχές των ανθρώπων.

Από κοντά Μέσα Ενημέρωσης που διευθύνονται από ανήθικους τυχοδιώκτες. Θεσμοί που δεν λειτουργούν. Και η τελική κατάληξη : Να μην υπάρχει ελπίδα για το αύριο. Οι άνθρωποι, παγιδευμένοι στο τίποτα και την ευτέλεια, να βιώνουν μια τραγική καθημερινότητα που οδηγεί με έναν βίαιο και πικρό τρόπο στο ατομικό τέλος : Την μοναξιά.

Δεν μιλώ για όλους. Όμως μιλώ για τους περισσότερους. Χάνουν τους ανθρώπους που αγαπόύν αφού η συνεννόηση είναι αδύνατη. Οι ίδιοι γίνονται δύσκολοι στην επικοινωνία αφού άνθρωπος που δεν ονειρεύεται δεν βρίσκει κανένα νόημα πουθενά. Και ο κατήφορος προς τον πάτο συνεχίζεται πάντα με το ίδιο τίμημα, την μοναξιά.

Η απώλεια των υλικών αγαθών δεν με πείραξε. Ούτε το βάρος των μεγάλων προβλημάτων που κατέκλυσαν την καθημερινότητά μου. Αυτό που πραγματικά με νίκησε ήταν η αδυναμία να προσφέρω στους ανθρώπους που αγαπώ αυτό που αξίζουν. Και κυρίως η απώλεια της επικοινωνίας που σιγά - σιγά δημιούργησε ένα μικρό χάσμα μετατρέποντας σε ξένους, ανθρώπους που γνωρίζονται τόσο καλά.

Τώρα πρέπει να νικήσω και αυτό. Την έλλειψη επικοινωνίας με αυτούς που αγαπώ. Κανείς δεν σου χαρίζει ποτέ αυτό που ποθείς . Αλλά το να μην επικοινωνείς με τους ανθρώπους που αγαπάς είναι μια τιμωρία που αναρωτιέσαι : Ποιος στην επέβαλε; Πάντως σίγουρς συνέβαλες και εσύ...