Βρίσκεται η ανθρωπότητα αντιμέτωπη με έναν παγκόσμιο λιμό;

Σε 9,8 δισεκατομμύρια προβλέπεται να αυξηθεί ο παγκόσμιος ανθρώπινος πληθυσμός μέχρι το 2050 και σε 11,2 δισεκατομμύρια μέχρι το 2100 σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΗΕ.

Μάλιστα, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας του Οργανισμού (Food and Agriculture Organization, FAO), «για να καλύψει η ανθρωπότητα τις διατροφικές ανάγκες της για τα επόμενα 40-50 χρόνια θα πρέπει να παραγάγει περισσότερη τροφή από όση παρήγαγε συνολικά τα τελευταία 10.000 χρόνια!», την ώρα που οι φυσικοί πόροι της γης μειώνονται δραματικά.

Συνεπώς, σύμφωνα με τους ειδικούς, θα χρειαστούμε μια άλλη «βιομηχανική επανάσταση», μια άλλη «γεωργική επανάσταση» και μια «επανάσταση των υδάτινων πόρων».

Η ανθρωπότητα γνώρισε τα τελευταία 200 χρόνια δυο μείζονες «επαναστάσεις» στο χώρο της επιστήμης, που εξηγούν τόσο την ταχύτατη αύξηση του πληθυσμού του πλανήτη μας, όσο και την άνιση κατανομή του ανάμεσα στις ανεπτυγμένες και τις αναπτυσσόμενες χώρες.

Αυτές είναι η αύξηση του προσδόκιμου της ανθρώπινης ζωής, το οποίο, σύμφωνα με έρευνα του καθηγητή Στατιστικής Βιοδημογραφίας στο Πανεπιστήμιο Southern Denmark, Fernando Colchero  έχει σημειώσει αύξηση κατά μέσον όρο 40-50 χρόνια στις πιο αναπτυγμένες κοινωνίες και ο έλεγχος της γονιμότητας.

Σε μια έκθεση 200 σελίδων η Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ, το 2013, παρουσίασε τα έντομα ως το φαγητό του μέλλοντος και ως το βασικό μενού ενός κόσμου που λιμοκτονεί.

Σύμφωνα με τις προβλέψεις του ΟΗΕ τα επόμενα 40 χρόνια θα προστεθούν άλλα 3 δις περίπου στον παγκόσμιο πληθυσμό.

Αυτή εκτιμάται πως θα είναι και η τελευταία μεγάλη αύξησή του, γιατί, μετά το 2050, αναμένεται μια σταθεροποίησή του. Επομένως οι επόμενες δεκαετίες είναι πολύ κρίσιμες αφού τα προβλήματα που θα προκύψουν από την αναμενόμενη πληθυσμιακή έκρηξη μπορεί να μην είναι διαχειρίσιμα, με το μεγαλύτερο, που είναι ήδη υπαρκτό, αυτό της έλλειψης τροφής.

Αν στα παραπάνω προστεθεί και το γεγονός πως πολλές  κοινωνίες του Τρίτου Κόσμου αναμένεται να φτάσουν το επίπεδο ζωής και την κατανάλωση τροφής της Δύσης, τότε το ήδη κρίσιμα επιβαρυμένο ζήτημα της διατροφής θα επιδεινωθεί,  καθώς είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως το μοντέλο διαχείρισης των διατροφικών πόρων  που ακολουθούν επί τρεις αιώνες οι βιομηχανικές κοινωνίες της Δύσης έχει εξαντλήσει προ πολλού τα αποθέματά του.