Το molonoti.gr στην Ειδομένη: Η μεσαία τάξη των Σύρων, η στωικότητα τους, η βρώμα, οι προβοκάτσιες, η κρατική αναλγησία

Την απόσταση Αθήνας - Ειδομένης μπορείς να την καλύψεις σε 7 ώρες, ιδιαίτερα αν ταξιδεύεις νύχτα όπου η κίνηση είναι μειωμένη. Θα καταλάβεις ότι πλησιάζεις στον αυτοσχέδιο καταυλισμό των προσφύγων από τις εικόνες και τις μυρωδιές  βρόμας που θα σε επηρεάσουν αρνητικά: Σακούλες, παπούτσια πεταμένα, χαρτιά και σκουπίδια όλων των ειδών αφού κανείς δεν έχει φροντίσει για την αποκομιδή τους.

Φτάνοντας στην Ειδομένη θα δεις έναν μικρό αριθμό προσφύγων να συνυπάρχει με τους κατοίκους. Τους βοηθούν όπως μπορούν δίνοντάς τους τρόφιμα, ρούχα,ακόμα και ένα λάστιχο με νερό σε μια αυλή για να πλυθούν. Αμέσως μετά φτάνεις στα χωράφια όπου 14.000 άνθρωποι ζουν σε μικρές σκηνές ο ένας δίπλα στον άλλον, βουτηγμένοι μέσα στις λάσπες.

Θα σε σοκάρουν οι ήχοι: Ακούς κλάματα, ανθρώπους να βήχουν, βογγητά, ικεσίες στον Αλλάχ, εκκλήσεις στον Θεό κάτι να αλλάξει. Η πρώτη σοκαριστική σκέψη είναι τούτη: "Κάπως έτσι θα είναι στην Κόλαση". 

Ξημερώματα αρχίζουν να βγαίνουν στο φως πρόσωπα. Η πρώτη κίνηση των ανθρώπων αυτών είναι να σταθούν ο ένας πίσω από τον άλλον σε μια μεγάλη ουρά 500 τουλάχιστον μέτρων, όπου μετά από 3-4 ώρες θα τους δώσουν μισό μπουκάλι γάλα και μπισκότα. Σε μια άλλη σειρά θα περιμένουν και πάλι αν θέλουν να πάρουν ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα εσώρουχο, ή ένα φανελάκι. Δεν μπορούν να πάρουν παρά μόνο ένα ρούχο κάθε φορά ακόμα και αν αποδεδειγμένα χρειάζονται περισσότερα. Για να πάρουν ένα δεύτερο ρούχο θα πρέπει να περιμένουν στην ουρά μια δεύτερη φορά.

Στον αέρα μυρίζεις καμένο πλαστικό. Γυναίκες σε κατσαρόλες έχουν ρίξει νερό και μέσα μερικές πατάτες και μερικά καρότα για να τα βράσουν. Για να ανάψουν φωτιά μαζεύουν ότι βρουν από δίπλα τους ακόμα και πλαστικά.

Δεν υπάρχει πουθενά το κράτος. Μόνο 12-15 αστυνομικοί είναι στην συνοριακή γραμμή με τα Σκόπια για να επιβλέπουν την κατάσταση. Πουθενά αλλού δεν υπάρχει τίποτε κρατικό ούτε ένα ασθενοφόρο να μεταφέρει κάποιον στο Νοσοκομείο αν χρειαστεί. Δεν είναι παρούσα ούτε η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, ούτε κάποιο Υπουργείο, υπάρχουν μόνο οι Γιατροί χωρίς Σύνορα, οι Γιατροί του Κόσμου, ο Ερυθρός Σταυρός και κάποιες ΜΚΟ.

Ξεκινώ να μιλώ με πρόσφυγες για να ανιχνεύσω τις προθέσεις τους, τις ελπίδες τους, ποιοι πραγματικά είναι. Διαπιστώνω ότι η συντριπτική πλειοψηφία είναι αυτό που λέμε μεσαία τάξη. Γιατροί, δικηγόροι, επιχειρηματίες ,γνωρίζουν αγγλικά, είναι μετριοπαθείς Μουσουλμάνοι με μηδενικό φανατισμό, οι γυναίκες κυκλοφορούν χωρίς μαντήλες και ευχαρίστως φωτογραφίζονται. Έχουν χρήματα αφού ξόδεψαν τουλάχιστον 15.000 ευρώ (!) για να έρθουν μέχρι εδώ ενώ μετακινούνται με ταξί, αγοράζουν χρειώδη από το χωριό ή φαγώσιμα από μικροπωλητές που καταφθάνουν κάθε τόσο.

Με εντυπωσιάζει η ηρεμία και η στωικότητα των ανθρώπων αυτών τόσο πολύ ώστε αναρωτιέμαι αν εμείς οι Έλληνες σε αντίστοιχες συνθήκες θα επιδεικνύαμε τέτοιες αρετές.

Ενδεικτική είναι η περίπτωση ενός Σύρου φαρμακοποιού που εν ηρεμία μου εξηγεί: "Τα παιδιά μου είναι στη Γερμανία και εγώ είμαι αποκλεισμένος εδώ. Στο Χαλέπι είχα σπίτι με πισίνα αλλά τώρα σε πυροβολούν ενώ περπατάς σε ένα δρόμο, δεν υπάρχει ζωή. Αν ο Ομπάμα έφερνε στρατό ο ISIS θα διαλυόταν σε λίγες ημέρες όμως δεν το κάνει γιατί είναι δικό τους δημιούργημα. Δεν φεύγω από εδώ γιατί εδώ είναι πλέον όλες μου οι ελπίδες".

Ο Σύρος φαρμακοποιός δεν πρόλαβε. Η άρχουσα τάξη της Συρίας, οι αστοί πρόλαβαν και πέρασαν στην Ευρώπη μήνες νωρίτερα. Ξέρω πλέον ότι οι πρόσφυγες στην Ειδομένη δεν είναι αμόρφωτοι και φανατικοί νεαροί - υπάρχουν και τέτοιοι και μάλιστα χωρίς οικογένειες, μόνοι αλλά είναι μειοψηφία.

Μαθαίνω ότι στην Αθήνα αναπτύσσεται η άποψη της ύπαρξης κάποιων ομάδων που παροτρύνουν τους πρόσφυγες να αναζητήσουν διόδους από αλλού ή να κάνουν "ντου" στον φράχτη. Λένε ότι το κάνουν με φεϊγβολάν και μηνύματα στα κινητά. Ρωτώ πάνω από 100 πρόσφυγες αλλά και δικούς μας αστυνομικούς. Δεν υπάρχει ούτε μια μαρτυρία για κάτι τέτοιο. Αναρωτιέμαι: Δεν θα μπορούσαν εύκολα να τους βρουν από τα κινητά του; Στο μυαλό μου έρχεται η φτηνή προβοκάτσια.

Ωστόσο η φήμη αυτή "αξιοποιείται". Στήνονται μπλόκα μακράν του καταυλισμού και όσοι πολίτες σπεύδουν μεταφέροντας τρόφιμα, φάρμακα κ.α για να βοηθήσουν είναι πλέον σε ουρές των 2 ωρών, τους ψάχνουν σωματικά όπως και το αυτοκίνητό τους, να γιατί η ιδιωτική βοήθεια περιορίζεται καθημερινά. Αυτή η ταλαιπωρία ΑΠΟΘΑΡΡΥΝΕΙ τον κάθε συνάνθρωπο να ξανάρθει. Προφανώς την μειώνουν ώστε σύντομα ο καταυλισμός να κλείσει.

Είναι δεύτερη φορά που βρίσκομαι στην Ειδομένη και αυτή τη φορά έφερα μόνο φάρμακα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα για αυτούς τους ανθρώπους είναι οι ψείρες πια. Γυρίζω Πάτρα και με ρωτούν να τους πως με μια φράση τι ένοιωσα και τους απαντώ: Ντράπηκα που ήμουν άνθρωπος.

(Το  "Μολονοτι" ζήτησε από τον δικηγόρο κ. Γιάννη Παπαναστασόπουλο να περιγράψει επίσκεψή του στην Ειδομένη, όπου μετέφερε αυτοβούλως αναγκαία αγαθά. - Οι φωτογραφίες είναι δικές του).