Για γέλια ή για κλάματα;

Δεν υπάρχει και κουράγιο να γελάσει κανείς. Διαφορετικά όλα όσα διαδραματίζονται εμπρός μας θα ήταν από στυγμιότυπα απείρου κάλλους, μέχρι φτηνό γέλιο τύπου Δελφινάριου που γελάς όχι με το αστείο αλλά με το ανόητο που δεν το... αντέχεις. Από που να ξεκινήσει κανείς;

Από τον  Κουβέλη που ήθελε αριστερή κυβέρνηση... 70 βουλευτών; Χωρίς να πει ούτε μια λέξη για το τι σημαίνει ακριβώς "αριστερή κυβέρνηση";

Από τον Σαμαρά που προεκλογικά δεν ήθελε να είναι όμηρος κανενός σε μια κυβέρνηση συνεργασίας και εντέλει παρακαλούσε να συγκυβερνήσει... με όποιον νάναι;

Με τον Καμμένο που "ούτε νεκρός" δεν θα κυβερνούσε με τους μνημονιακούς και ουσιαστικά ζήτησε να κυβερνήσουν όλοι μαζί με 7 σημεία που πρότεινε;

Με την κυρία Παπαρήγα που έχει αποφασίσει να είναι θεατής σε ότι κι αν συμβεί; Χάος; Τσουνάμι; Καταποντισμοί; Αυτοί του ΚΚΕ δεν ασχολούνται.

Με τον Βενιζέλο που την ίδια ώρα που διέλυε το (ήδη διαλυμένο) σάπιο ΠΑΣΟΚ, έδιδε μάχη συγκρότησης  κυβέρνησης; Οι σάπιοι με τους... άλλους;

Ή μήπως ο Τσίπρας που δεν είχε για κανένα απλύτως θέμα της χώρας άποψη. Του αρκούσαν τα επιχειρήματα της ανεπάρκειας των άλλων.

Και τέλος πάντων με τα παραπάνω πες ότι γελάς. Με το ότι κανένας τους δεν είχε -ούτε έχει - την παραμικρή ιδέα για την αντιμετώπιση της ανεργίας, την επιχειρηματικότητα, τις μεταρρυθμίσεις, γελάς; Όχι. Κλαις. Και πρέπει να συνεχίσεις να κλαις γιατί έτσι θα μας πάνε μέχρι τον Ιούνιο.

molonoti.gr