Kοιτώντας τον καθρέφτη μου

Πολλοί με ρωτούν γιατί στα κείμενά μου είμαι κάθετα σκληρός κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα προσωπικά. Δεν είναι αλήθεια. Αν ανατρέξει κανείς σε κείμενά του παρελθόντος, θα διαπιστώσει ότι αντίστοιχα κείμενα έγραφα για τον αγριανθρωπισμό των Σαμαρά - Βενιζέλου που έστελναν στο αυτόφωρο των 20 μηνών θύματα της κρίσης.

Έγραφα κείμενα ίδιας έντασης για τις τραπεζικές κατασχέσεις ολίγων ευρώ σε ανθρώπους που δεν είχαν γάλα για το παιδί τους. (Δεν υπήρχε το ακατάσχετο των 1.000 ευρώ, γιατί να το σκεφτούν; Ούτε τους ένοιαζε ο διασυρμός των απλών ανθρώπων που τους έβαζαν χειροπέδες μπροστά στα παιδιά τους).

Η κριτική μου συνεχίστηκε και προς τον ΣΥΡΙΖΑ και στον Τσίπρα και έχει να κάνει με την τεράστια απώλεια ευκαιρίας να διορθωθεί η χώρα, να βγεί από την κλεπτοκρατία της μεταπολίτευσης και να γυρίσει όχι σελίδα αλλά να γράψουμε όλοι μαζί, πολίτες και πολιτικοί ένα νέο βιβλίο. 

Το ασήμαντο μέγεθος του Τσίπρα περιγράφεται από το απλό γεγονός ότι αντί να ενώνει την χώρα προς το μέλλον της, την διχάζει προς το παρελθόν της. Αυτό μπορεί. Από κοντά και οι "αριστερές" εμμονές αυτών που τον περιτρυγυρίζουν, οι οποίοι δημιούργησαν ένα μόρφωμα εξουσίας που πήρε όλο τον εκφυλισμό και την φρίκη του παλιού τα οικειοποιήθηκε και τα έκανε όλα ακόμα χειρότερα.

Λεηλασία του κράτους, ψεύδη χωρίς όρια, χώρα - σουρωτήρι χωρίς σύνορα και σχέδιο, μόλυνση της ανθρώπινης σκέψης που σιγά - σιγά αποδέχεται σαν κανονικότητα αυτή την αδιανόητη παρακμή. Υπήρχε πάτος και πιο κάτω από εκεί που μας άφησαν οι προηγούμενοι. Τον έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Απαντώ λοιπόν σε όσους με ερωτούν: Θα έπρεπε να μην ξαναγράψω ούτε λέξη αν βλέποντας όλα αυτά που γίνονται μπροστά στα μάτια μας και σας τα περιέγραψα πιο πάνω, τα έβαζα σε δεύτερη μοίρα και υποκριτικά ασχολιόμουν π.χ. με το τι είπε ο Καμμένος ή η Αυλωνίτου. Δεν θα μπορούσα να κοιτάξω ούτε τον καθρέφτη μου. Τώρα τον κοιτώ.

                                ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ