Στη μέγγενη λαϊκισμου και εθνικισμού - Άρθρο Β. Κοντογιαννόπουλου

Με άρθρο του στο περιοδικό ECONOMIST, ο Α. Τσίπρας υποστηρίζει ότι το 2019 είναι μια ιστορική χρονιά γιατί: Πρώτον, έβγαλε την Ελλάδα από τα Μνημόνια και την κρίση. Δεύτερον, με τη Συμφωνία των Πρεσπών έλυσε μια διένεξη 30 ετών σχετική με την ονομασία του βόρειου γείτονά μας. Ως γνωστόν, η αλήθεια δεν έχει την καλύτερη σχέση με τον Α. Τσίπρα.

Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ σημαίνει απλά ότι έληξε ημερολογιακά η τριετής διάρκεια του τρίτου Μνημονίου που φέρει την υπογραφή Τσίπρα-Καμμένου. Είναι το μόνο από τα τρία Μνημόνια που έφτασε στη λήξη του, χωρίς την ολοκλήρωσή του να ανακόψουν πρόωρες εκλογές. Θα ήταν αχρείαστο αν ο Α. Τσίπρας δεν επειγόταν να αναλάβει την εξουσία, ανατρέποντας τη Συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, λίγους μήνες πριν ολοκληρωθεί το δεύτερο Μνημόνιο. Θα ήταν Πρωθυπουργός λίγους μήνες αργότερα και χωρίς το πρώτο εφιαλτικό εξάμηνο του 2015. Στη μνημονιακή εποχή οι πολίτες καταψηφίζουν κάθε κυβέρνηση που εφαρμόζει Μνημόνιο. Όπως συνέβη και στις άλλες τρεις χώρες. Και όπως θα συμβεί και στον ίδιο.

Η άνοδος του Α. Τσίπρα στην εξουσία κόστισε στους Έλληνες ένα ολόκληρο Μνημόνιο και τους καταδίκασε σε τέσσερα επιπλέον χρόνια λιτότητας. Από τα οκτώ μνημονιακά χρόνια, η Συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου διάνυσε σχεδόν τα μισά. Επιβάρυνε το χρέος της χώρας κατά 86 δις ευρώ. Η Κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα διέγραφε το «επονείδιστο» χρέος, το αύξησε κατά 1/3. Για την εξυπηρέτησή του, υποθήκευσε τη δημόσια περιουσία για 100 χρόνια. Χάθηκε η τετραετία του φτηνού ευρώ με το πρόγραμμα ποιοτικής χαλάρωσης του Μάριο Ντράγκι, από τον οποίο επωφελήθηκαν όλες οι χώρες της Ευρωζώνης, πλην Ελλάδος.

Η Ελλάδα δεν έχει βγει από την κρίση. Παραμένει πτωχευμένη και υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο, χωρίς ουσιαστική πρόσβαση στις διεθνείς αγορές, χωρίς Τράπεζες και επενδύσεις. Η πρώτη απόπειρα εξόδου στη διεθνή αγορά επέφερε πενταετές δάνειο 2,6 δις ευρώ με επιτόκιο 3,6%, την ώρα που οι άλλες τρεις χώρες που βγήκαν από τα Μνημόνια δανείζονται με επιτόκια κάτω του 0,5%. Η κοινωνία παραμένει συρρικνωμένη: Οικονομικά, με τους Έλληνες να έχουν χάσει πάνω από το 30% του εισοδήματος και της περιουσίας τους. Δημογραφικά, με μείωση των γεννήσεων κατά 100.000 το χρόνο. Παραγωγικά, με μισό εκατομμύριο επιστημονικού και τεχνικού δυναμικού να έχει αναζητήσει την τύχη του στο εξωτερικό.

Η Κυβέρνηση Τσίπρα επιχειρεί να ωραιοποιήσει την πραγματικότητα μοιράζοντας προεκλογικά επιδόματα και αναδρομικά. Όχι από τη μεγέθυνση της οικονομίας, αλλά από τον στραγγαλισμό της με την υπερφορολόγηση. Υπερφορολόγηση που οδήγησε στην κατάρρευση και τη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης. Στέρησε έτσι την οικονομία από την ατμομηχανή της ανάπτυξης και την κοινωνία από το «αμορτισέρ» απορρόφησης των κοινωνικών εντάσεων και ανισοτήτων.

Οι τρεις χώρες, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος, που μπήκαν σε Μνημόνια μετά την Ελλάδα, με ένα Μνημόνιο και σε τρία χρόνια αντιμετώπισαν την κρίση, βγήκαν στις αγορές και σταδιακά ανέκτησαν τις απώλειες σε ΑΕΠ και εισοδήματα. Η διαφορά ανάμεσα σε αυτές και την Ελλάδα είναι ότι εκεί τα πολιτικά κόμματα αντιμετώπισαν την κρίση με συναίνεση, ενώ στη χώρα μας ως ευκαιρία για ρεσάλτο στην εξουσία, με όχημα τον λαϊκισμό.

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ, αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό δείγμα του τρόπου προσέγγισης και αντιμετώπισης μειζόνων προβλημάτων από τον Α. Τσίπρα. Επιχείρησε να επιλύσει ένα εθνικό ευαίσθητο ζήτημα με:

• Αλαζονεία, αγνοώντας πλήρως την Αντιπολίτευση.

• Άγνοια κινδύνου, αδιαφορώντας για την ανάγκη δημιουργίας κλίματος συναίνεσης με τα κόμματα και συστηματικής ενημέρωσης της κοινής γνώμης, σε ένα πρόβλημα συναισθηματικά φορτισμένο και πρόσφορο σε πολιτική εκμετάλλευση.

• Με πολιτική ιδιοτέλεια, επιχειρώντας να δημιουργήσει ρήγματα στους πολιτικούς του αντιπάλους.

Αποτέλεσμα: ενεργοποίησε τα εθνικιστικά ανακλαστικά μιας κοινωνίας γονατισμένης και παραζαλισμένης από την κρίση. Έπληξε τη Δημοκρατία, επιτρέποντας σε ακροδεξιά και φασιστικά στοιχεία, που είχαν παρεισφρήσει στους διαδηλωτές, να προβάλουν το σύνθημα «η Δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία» και να επαναλάβουν το «αλήτες, προδότες, πολιτικοί». Ευτέλισε τη δημόσια ζωή εγκαινιάζοντας περίοδο πολιτικών μεταγραφών παράλληλα με τις ποδοσφαιρικές.

Η επίλυση του Μακεδονικού δεν μπορεί παρά να είναι προϊόν συμβιβασμού. Θα μπορούσε να είχε γίνει με καλύτερους όρους εάν η διαχείρισή του είχε επιδιωχθεί με την υπευθυνότητα και σοβαρότητα που απαιτούσε. Ωστόσο η Συμφωνία των Πρεσπών αποτελεί πλέον πραγματικότητα. Η οικονομία είναι αυτή που πρέπει να αναλάβει να αμβλύνει τα όποια ελαττώματα. Η Ελλάδα είναι αυτή που έχει το πάνω χέρι. Πάμε παρακάτω.

Συμπέρασμα: ο Α. Τσίπρας παραδίδει την κοινωνία στη μέγγενη του λαϊκισμού και του εθνικισμού. Ανέβηκε στην εξουσία με όχημα τον λαϊκισμό, διχάζοντας τους Έλληνες σε μνημονιακούς (προδότες, δοσίλογους, μερκελιστές) και σε αντιμνημονιακούς. Απέρχεται από την εξουσία πυροδοτώντας μια εθνικιστική έκρηξη και ξαναδιχάζοντας τους Έλληνες σε προδότες και πατριώτες. Η διαφορά είναι ότι τώρα βρίσκεται αυτός στην απέναντι όχθη. Το 2019 δεν γνωρίζω αν θα είναι μια ιστορική χρονιά. Είναι σίγουρα μια κρίσιμη χρονιά που βρίσκει όμως την Ελλάδα διχασμένη, χωρίς ελπίδα και εμπιστοσύνη στο μέλλον. Η Νέα Δημοκρατία και τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου βρίσκονται αντιμέτωπα με ιστορικές ευθύνες.-