Ο χρόνος ξεθωριάζει μνήμες και τα σβήνει όλα

Μια μέρα, δυο μέρες, τρεις μέρες, μια εβδομάδα. Άντε να κρατήσει και λίγο παραπάνω το συγκινητικό ομολογουμένως ενδιαφέρον της κοινωνίας για τον άτυχο Βαγγέλη.

Μετά από καμιά δεκαπενταριά μέρες, ο τραγικός χαμός του 20χρονου νέου δεν θα βρίσκεται, όχι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, αλλά ούτε και στην τελευταία.

Και τα μέσα ενημέρωσης, που προέβησαν ακόμη και σε λεπτομερείς περιγραφές της κηδείας του, θα σταματήσουν να ασχολούνται μαζί του όταν το θέμα θα πάψει να… πουλάει. Κακά τα ψέματα.     

Παράλληλα, όλοι αυτοί που σήμερα συλλυπούνται από τηλεοράσεως την οικογένεια του, εξαπολύοντας ταυτόχρονα πύρινα κηρύγματα κατά όλων όσοι έσπρωξαν στο θάνατο τον Βαγγέλη, θα απορροφηθούν από τα προβλήματα τους, από τα ενδιαφέροντα τους, από τη γκρίζα  καθημερινότητά τους.

Είτε βρεθούν και τιμωρηθούν οι ηθικοί αυτουργοί (το ευκταίο για όλους) είτε όχι, το δράμα και ο θάνατος του Βαγγέλη θα ξεχαστούν με την ίδια ευκολία που ξεχάστηκαν και άλλα δράματα, και άλλες τραγωδίες που έχουν συγκλονίσει κατά καιρούς το πανελλήνιο.

Εκείνοι που δεν θα ξεχάσουν ΠΟΤΕ είναι η οικογένεια που έχασε το παιδί της, οι συγγενείς, οι πραγματικοί του φίλοι.

Αυτοί θα υπομένουν καθημερινά τον πόνο τους, το δικό τους αργό θάνατο, και τότε δίπλα τους δεν θα είναι όλοι όσοι παριστάνουν σήμερα τους τηλεοπτικούς εισαγγελείς, όσοι μαζεύτηκαν με τα κεριά στις πλατείες σε μια σιωπηλή διαδήλωση διαμαρτυρίας και συμπαράστασης. Γιατί έτσι είναι η ζωή.

Ο χρόνος παίζει περίεργα παιχνίδια. Όπως το χιόνι, που όταν λιώνει λιώνουν μαζί του και τα ίχνη που αφήνουμε σε αυτό, έτσι και ο χρόνος ξεθωριάζει τις μνήμες και στο τέλος τα σβήνει όλα.

Ισχύει αυτό και για όλα τα δράματα που συγκλονίζουν τον κόσμο, για όλες τις τραγωδίες, όταν απομακρύνονται τα φώτα της δημοσιότητας.

Αλίμονο από όσους χάνουν τους δικούς τους ανθρώπους. Και αλίμονο από τους ίδιους τους ανθρώπους, αυτούς καθαυτούς, που χάνονται άδικα στερούμενοι το μεγάλο, το θείο δώρο της ζωής, ιδίως πρόωρα.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΣ