Στην αριστουργηματική ταινία "Φόρεστ Γκαμπ" ο Ρόμπερτ Ζέμεκις περιγράφει πως ακόμη και ένας νοηματικά καθυστερημένος μπορεί να γίνει διάσημος και πλούσιος αν έχει αρχές (ο Φόρεστ Γκαμπ αγαπούσε την ίδια γυναίκα και τίμησε κάθε υπόσχεση φιλίας) ή αν είναι σε κάτι καλός (μπορούσε να τρέχει αδιάκοπα).
Κάποια στιγμή ο Γκαμπ (Τομ Χανκς) αποφασίζει να τρέξει από τις ακτές του Ατλαντικού σε αυτές του Ειρηνικού. Όπως εξομολογείται δεν ξέρει γιατί το κάνει "έτσι του ήρθε". Όσο τρέχει όμως, έτσι χωρίς νόημα, κεντρίζει το ενδιαφέρον των ΜΜΕ και γίνεται πασίγνωστος. Πλήθος κόσμου τον περιμένει στις εισόδους πόλεων ενώ εκατοντάδες άνθρωποι αρχίζουν να τρέχουν και αυτοί πίσω του!
Μήνες μετά και ενώ έχει και μακριά... γενειάδα (όπως οι πάικτες του survivor), σταματά στη μέση του δρόμου και λέει: "Δεν θέλω να τρέξω άλλο" (πάλι έτσι του ήρθε). Τότε ένας πίσω του, από αυτούς που τρέχουν μαζί του, θα του πει: "Και τώρα εμείς τι θα γίνουμε;"
Είναι η πιο χαρακτηριστική εικόνα για να περιγράψει κανείς την ανάγκη των περισσότερων ανθρώπων να έχουν ένα ίνδαλμα ή να ακολουθούν τυφλά κάποιον ώστε να αποκτήσει ένα νόημα η ζωή τους.
Όπως έτρεχαν πίσω από τον νοηματικά καθυστερημένο Φόρεστ Γκαμπ χωρίς να υπάρχει κανένας σκοπός - γι αυτούς όμως είχε νόημα - έτσι ουκ ολίγοι ακολουθούν τον νικητή του survivor, τον ψάχνουν στο διαδίκτυο, θέλουν να φωτογραφηθούν μαζί του, μπορεί να πάνε και στην Σκιάθο για να τον "γνωρίσουν".
Τα κάνουν όλα αυτά χωρίς ο νικητής του survivor Γιώργος Αγγελόπουλος, να εκπροσωπεί ή να πρεσβεύει κάτι. Απλώς τα ΜΜΕ τον έκαναν γνωστό, τίποτε άλλο.
Ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που με συγκρότηση και αυτοεκτίμηση είναι παρατηρητές των πραγμάτων, αξιολογούν σωστά πρόσωπα και καταστάσεις και δεν έχουν την ανάγκη να γίνουν "οπαδοί' επωνύμων ή... προσωρινά επωνύμων για να έχει νόημα η καθημερινότητά τους.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων έχει ανάγκη από έναν ψεύτικο ηγέτη, ένα εικονικό ίνδαλμα, για να καλύψει την ατομική του ανεπάρκεια.
Όσο για το survivor, υποκλίνεται κανείς στην τρομερή δεξιοτεχνία της τηλεοπτικής βιομηχανίας να μετατρέπει το απολύτως τίποτα σε ένα τρομερά κερδοφόρο "προϊόν". Σκεφτείτε ότι ακόμη και το παιχνίδι ψεύτικο ήταν: Ποιος... survivor όταν δίπλα του υπήρχαν δεκάδες κάμερες, εκατοντάδες τεχνικοί και γιατροί όλων των ειδικοτήτων (μήπως και του τύχει κάτι;)
Είναι σαν να πιστεύουμε στα σοβαρά ότι ο Τομ Χανκς σε μια άλλη εξαιρετική ταινία του Ζέμεκις "ο ναυαγός", ήταν πράγματι μόνος του στο νησί επί 4 χρόνια τρώγοντας καρύδες και ψαράκια. Χωρίς κάμερες τεχνικούς και γιατρούς, γύρω του.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
(ΥΓ: Πάντως κανείς δεν πρέπει να παραβλέψει ότι ΟΛΟΙ οι παίκτες στο survivor, θα ήθελαν να το ξαναπαίξουν και το χαρακτηρίζουν "εμπειρία ζωής").
It's the bureaucracy* stupid
Το σύνολο των πολιτικών μας αλλά, δυστυχώς και των επιφανών της δημοσιογραφίας, όλοι εις τας Αθήνας, περί άλλων τυρβάζουν όταν αναφέρονται στα φαινόμενα καθυστέρησης που βιώνει καταστροφικά η χώρα.
Δεν χρειάζεται να πω ονόματα αλλά άκουγα στον ΣΚΑΙ δίδυμο δημοσιογράφων να συζητά με εκπρόσωπο φορέα στη Θεσσαλία.
