Ο άδικος θάνατος Κωστόπουλου απέδειξε ότι είμαστε στον πάτο της κοινωνικής παρακμής - Μόνο λάθη, καμία αχτίδα φωτός

Ο άδικος θάνατος του νεαρού Ζακ Κωστόπουλου, περιγράφει την εκτεταμένη καθολική παρακμή που βιώνει η χώρα. Βλέπω με βαθύ σκεπτικισμό τι συνέβη και αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει (ακόμη) ελπίδα από πουθενά. Δείτε τα κατά συρροήν λάθη:

- ΠΡΩΤΟ λάθος: Τα ναρκωτικά. Ένας νέος άνθρωπος 33 χρόνων, εθισμένος σε σκληρές ουσίες, υπό την επήρεια των οποίων άγνωστο γιατί εισέβαλε στο χρυσοχοείο. Η αντίστροφη μέτρηση για την ζωή του είχε αρχίσει προ πολλού

- ΔΕΥΤΕΡΟ λάθος: Η αυτοδικία. Ο ιδιοκτήτης και ένας ακόμη να κλωτσούν με μίσος και ένταση ένα παιδί που ήταν φανερό ότι εκείνη τη στιγμή δεν ήταν καλά.

- ΤΡΙΤΟ λάθος: Ωχαδερφισμός. Οι περίεργοι που είχαν συγκεντρωθεί, βιντεοσκοπούσαν με μοδάτα smartphone τον επερχόμενο θάνατο (αντί να επέμβουν και να αποτρέψουν...) ακριβώς όπως στην υποανάπτυκτη Ασία βιντεοσκοπούν ζωντανά βιασμούς κοριτσιών στη μέση του δρόμου.

- ΤΕΤΑΡΤΟ λάθος: Ανεκπαίδευτοι; Καταφθάνουν αστυνομικοί που είναι εντελώς ανίκανοι να αξιολογήσουν την κατάσταση του τρεκλίζοντα νεαρού. Μοιάζουν λες και είναι εντελώς ερασιτέχνες. Σαν να τους μάζεψαν το πρωί, τους φόρεσαν μια στολή και τους είπαν: Βγείτε για περιπολίες. Έδερναν έναν άνθρωπο που μπροστά στα μάτια τους ξεψυχούσε.

- ΠΕΜΠΤΟ λάθος: Ο ξερολισμός. Πάνω στον θάνατο του παιδιού από το πρώι μέχρι το βράδυ ΜΜΕ, δημοσιογράφοι και πολιτικοί σε ένα φθηνό και ανόητο κουτσομπολιό βρύσης χωρίς αρχή και τέλος.

- ΕΚΤΟ λάθος: Η οργή. Νεαροί διαδηλώνουν στην περιοχή του συμβαντος και σπάνε καταστήματα περιοίκων για... τιμωρία και εκδίκηση.

Το δυστύχημα είναι πως στο σερί των λαθών που μπορεί εύκολα να προσθέσει κανείς ένα σωρό ακόμη λάθη (ανύπαρκτο κράτος, ανεύθυνοι υπουργοί και πολλά άλλα) δεν θα βρούμε όσο και να ψάξουμε ούτε μια θετική αχτίδα φωτός, όπως π.χ. πρόσφατα στην Γαλλία όπου ένας μετανάστης ανέβηκε σαν αίλουρος σε πολυκατοικία και έσωσε ένα παιδί, με τον Πρόεδρο Μακρόν να τον τιμά και να του δίνει δουλειά και υπηκοότητα.

Ο άδικος θάνατος Κωστόπουλου, περιγράφει μια κοινωνία απόλυτης παρακμής χωρίς χαραμάδες φωτός. Είμαστε στον πάτο. Και αυτό συμβαίνει πάντοτε όταν η φτωχοποίηση συνοδεύεται από έλλειψη φωτεινών προσώπων στη καθοδήγηση της χώρας.

                                    ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ