Μια θλιβερή για τον τόπο παράσταση

Του Διονύση Ζακυνθινού

Την ώρα που η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και είναι πλέον αντιμέτωπη με το φάσμα της χρεοκοπίας, η παρουσία του Αντώνη Σαμαρά στην (μικρότερη, αριθμητικά, στην ιστορία της) Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας ήταν, αν μη τι άλλο, θλιβερή για τον ίδιο, για το κόμμα του, και κυρίως για τον τόπο.

Ήταν πράγματι λυπηρή η εικόνα ενός πρώην πρωθυπουργού, ο οποίος παρότι αποδοκιμάστηκε πρόσφατα από το εκλογικό σώμα παραμένει γαντζωμένος στην καρέκλα του προέδρου, δέσμιος των εμμονών του, προσδοκώντας στην κατάρρευση της χώρας για να αισθανθεί δικαιωμένος και να ελπίζει στην επιστροφή του στην εξουσία!

Είναι, πράγματι, εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία αντιστρέφονται οι ρόλοι στην πολιτική. Μέχρι πριν από λίγους μήνες ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που επένδυε στην καταστροφολογία για να πέσει η κυβέρνηση Σαμαρά και να έλθει στην εξουσία, να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Και τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ τα κατάφερε και είναι για πρώτη φορά στην εξουσία, με την κυβέρνηση του στριμωγμένη και κατ’ επέκταση την Ελλάδα κολλημένη με την πλάτη στον τοίχο, είναι ο Σαμαράς που ποντάρει στην καταστροφή για να… δικαιωθεί!

Η χώρα διανύει μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους της ιστορίας της, κινδυνεύουμε να γίνουμε… Αργεντινή (για να βγει και το όνειρο του σημερινού πρωθυπουργού όταν ήταν αντιπολίτευση), αλλά το θλιβερό θέαμα του αμετανόητου Σαμαρά δίνει δραματικά τον τόνο της έλλειψης ακόμη και μιας μίνιμουμ εθνικής συνεννόησης για να αποφύγουμε τον εφιάλτη!

Μεγάλο προτέρημα η αυτογνωσία, είναι ανεκτίμητο χάρισμα στην πολιτική, στην οποία πρέπει να ξέρεις πότε μπαίνεις, πρέπει να ξέρεις, όμως, και πότε βγαίνεις από αυτήν. Και η αυτογνωσία για έναν πολιτικό είναι το καλύτερο διαβατήριο για την υστεροφημία του.

Άλλωστε, η ιστορία ουδέποτε δικαίωσε τις επιστροφές, σαν αυτή καλή ώρα που ονειρεύεται σήμερα ο Σαμαράς. Επιστροφές που μετρώνται, ούτως ή άλλως, στα δάχτυλα.

Μόνο ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε ένα comeback, το 1993, ωστόσο την (απαξιωτική) κατάληξη του τη γνωρίζουμε και τη θυμόμαστε όλοι, τουλάχιστον οι άνω των σαράντα.

Είναι δε, αναμφισβήτητα, μια μεγάλη ειρωνεία της ιστορίας ότι το δρόμο για την επάνοδο του Παπανδρέου στην εξουσία άνοιξε τότε ο Σαμαράς, ρίχνοντας με την ΠΟΛΑΝ την κυβέρνηση του Μητσοτάκη, την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας!

Ως ένας πολίτης με κοινή (πολιτική) λογική, εύχομαι ολόψυχα να μην δικαιωθεί ο πρώην πρωθυπουργός, γιατί όπως ήλθαν τα πράγματα πιθανή δικαίωση του θα σημαίνει ταυτόχρονα και την ισοπέδωση της Ελλάδας.

Εάν ο ίδιος θέλει σώνει και καλά να επανέλθει στην εξουσία και να κυβερνήσει επί… πτωμάτων, αυτό δεν είναι (μόνο) πρόβλημα του. Είναι πρόβλημα μιας ολόκληρης χώρας που γκρεμίζεται και μιας κοινωνίας που έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια της.

Πάντως, επειδή οι απαισιόδοξοι έχουν συνήθως δίκιο αλλά αν έχει προχωρήσει ο κόσμος το χρωστάει στους αισιόδοξους, θέλω να πιστεύω ότι, έστω και την υστάτη στιγμή, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου (με ή χωρίς τον Σαμαρά) θα βρουν ένα επίπεδο ελάχιστης συνεννόησης για να αποφύγουμε μια εθνική συμφορά, για την οποία κανείς δεν θα δικαιούται να επιχαίρει.

ΣΣ: Σχόλια, αναλύσεις και άρθρα του Διονύση Ζακυνθινού μπορείτε να διαβάσετε στο blog: zakpatras.wordpress.com