Καμιά απάντηση - από κανέναν - στον εκχυδαϊσμό και την ευτέλεια της δημόσιας ζωής

Η βαθύτατη και σκοτεινή παρακμή που βιώνει η χώρα εδώ και 10 τουλάχιστον χρόνια, περιγράφεται από δυο κύριους πυλώνες. Ο πρώτος είναι η απόλυτη απουσία του σημαντικού και της ηθικής. Δεν είναι ο πλούτος της σκέψης που μας καθοδηγεί αλλά η ευτέλεια και η ασημαντότητα. 

Ο δεύτερος είναι η αποδοχή αυτής της λεκτικής και νοηματικής ερημοποίησης σαν μια κανονικότητα που δεν χρειάζεται να αλλάξει...

Σε αυτή την βαθύτατη παρακμή όπου η απουσία σκέψης και ηθικής καθορίζει την καθημερινότητά μας, έχουμε δυο πρωταγωνιστές. Οι πρώτοι (οι πολιτικοί) γκρεμίζουν, οι δεύτεροι (οι πολίτες), προσαρμόζουν τις ζωές τους μέσα στον ερειπιώνα, χωρίς να αντιδρούν.

Λυπάμαι βαθύτατα που το γράφω αλλά στους πρώτους δηλαδή στους πολιτικούς είναι ολόκληρο το πολτικό σύστημα που υπηρετεί την παρακμή, χωρίς εξαιρέσεις. Επί πέντε χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ πρωταγωνιστεί στον εκχυδαϊσμό της δημόσιας ζωής και κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν έχει σταθεί απέναντι σε αυτή την συμφορά με όπλα τις αξίες, 

Αντίθετα τι κάνουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης; Εισέρχονται και αυτά στην αρένα των πεζοδρομιακών ύβρεων και της τιποτολογίας του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθώντας να τον αντιμετωπίσουν "με τα δικά του όπλα". Αποτέλεσμα να υπηρετούν την παρακμή και φυσικά να μοιάζουν ίδιοι με αυτόν. 

Υπάρχουν και οι πολίτες. Με έναν μαγικό τρόπο, περιθωριοποιούν κάθε σοβαρή πρόταση, περιφρονούν κάθε αξιακό μέγεθος και μένουν προσηλωμένοι στο σκουπιδαριό λέξεων και εικόνων που τους περιβάλλει. Με αυτά ζουν την καθημερινότητά τους.

Γιατί το κάνουν αυτό; Γιατί κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης, κανένα Μέσο Ενημέρωσης, καμία συγκροτημένη κίνηση, ούτε και κάποιος ηγέτης, τους πρόσφερε μια δεύτερη επιλογή. Χωρίς αντιπρόταση αναγκάζονται να ζουν στο ρεαλισμό του εκχυδαϊσμού, ακριβώς όπως σε μια βομβαρδισμένη χώρα θες δεν θες ζεις και μεγαλώνεις τα παιδιά σου μέσα στα ερείπα. Δεν μπορέις να διορθώσεις τίποτε, άλλοι έχουν την ευθύνη.

Με βάση τα παραπάνω το ερώτημα είναι: Θα τολμήσει τελικά κανείς; Θα υπάρξει η γενναιότητα ένα μεγάλο κόμμα να σταθεί δίπλα στους πολίτες περιγράφοντας τα σπουδαία; Θα δώσει ένα όραμα που θα αφορά πρωτίστως την Παιδεία που διαμορφώνει υπεύθυνους πολίτες; 

Θα τολμήσουν τα ΜΜΕ να μην ξανακαλέσουν ΠΟΤΕ, ασήμαντα πρόσωπα, νοικοκυρούλες και αμόρφωτους, που περιφερόμενα στα κανάλια δηλητηριάζουν την κοινή λογική; Θα καλούν τα ανοιχτά μυαλά αυτής της χώρας αλλάζοντας άρδην το επίπεδο της δημόσιας συζήτησης; Φοβούμε πως όχι.

Τα κόμματα δεν τολμούν, τα ΜΜΕ δεν μπορούν. Η ευτέλεια έχει γίνει ο δρόμος προς την εξουσία και εμπόρευμα για τις θεαματικότητες. Όλοι μοιάζει να βολεύονται από την κοινωνία των ερειπίων που έχουν δημιουργήσει, εκτός φυσικά από όσους ζουν σε αυτήν.

                        ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ