Η… «ιδανική» γυναίκα

Ο μπαμπάς μου, νωρίς νωρίς, μου το είχε πει: «Παιδί μου, η ιδανική γυναίκα είναι αυτή που σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού είναι η καλύτερη». Και εννοούσε καλή μαγείρισσα (κουζίνα), κυρία (σαλόνι) και… πόρνη (κρεβατοκάμαρα). Με είχε πείσει ο μπαμπάς. Τρεις γυναίκες σε μία είναι ό,τι καλύτερο. Μέχρι που, στην πράξη, έπαθα πανωλεθρία. Μεταξύ μας το λέμε, τη βρήκα τη γυναίκα με την τριπλή επίδοση. Αλλά ήταν κάπως ασυντόνιστη. Πιο συγκεκριμένα, ήταν… πόρνη στο σαλόνι (όπως διεπίστωσαν ουκ ολίγοι γνωστοί μου), κυρία στην κουζίνα (αγάπη μου δεν μπορώ να καθαρίσω κρεμμύδι, θα μυρίζω) και… μαγείρισσα στο κρεβάτι (αχ κουράστηκα, έχω πονοκέφαλο). Βαριά η ήττα. Οπότε αποφάσισα να βρω μια κι ας είναι καλή μόνο σε ένα. Καλή μαγείρισσα ας πούμε. Τι μας νοιάζουν τα άλλα; Ο έρωτας από το στομάχι δεν περνάει; Ήττα έπαθα κι εκεί. Να ‘μαι σε σύσκεψη, να παίζονται συμφωνίες με λεφτά, να σε παίρνει στο κινητό και να σου λέει:

— «Αγάπη μου, τώρα ρίχνω το αλατοπίπερο».

— «Σκασίλα μου».

Να σε παίρνει σε 15 λεπτά κι ενώ η δουλειά πάει να χαθεί, να σου λέει:

— Τώρα «δένει» η σάλτσα.

— Λούσου κι άσε με.

Κι όταν χάνεις τη δουλειά, να σε ξαναπαίρνει…

— Όλα έτοιμα, θα ‘ρθεις να απολαύσεις;

Και να πηγαίνεις και να τρως πέντε πιάτα για να συνέλθεις από το φιάσκο. Να πώς έφτασα 95 κιλά.

Μετά το άλλαξα. «Μια κυρία», είπα. Κι ας τρώω delivery. Εκεί κι αν έπαθα στραπάτσο. Όλοι τη θαύμαζαν όταν βγαίναμε, αλλά εγώ ήμουν ο μόνος που την έβλεπε όπως… πραγματικά ήταν ή και χειρότερα. Και να γιαούρτια όλη νύχτα στο πρόσωπο με δύο φέτες αγγουράκια στα μάτια. Και να τα μπικουτί να με τρυπάνε μέσ’ στη νύχτα λες και κοιμόμουν σε συρματοπλέγματα. Και να μια ώρα όρθιος να περιμένω να τελειώσει το μακιγιάζ για να βγούμε. Και να κάτι τακούνια 15 πόντους — μόνο γω ήξερα ότι ήταν κοντή.

Το ‘βαλα πάλι στα πόδια και είπα: «Ούτε μαγείρισσα, ούτε κυρία ρε σεις. Κάτι λάθος έχει κάνει ο μπαμπάς. Αν υπάρχει ιδανική γυναίκα, δεν έχει σχέση με τα… δωμάτια του σπιτιού».

Κι άσ’ την ιδανική γυναίκα κάπου να με περιμένει. Κι αφού το ‘ψαξα εναγωνίως, κατέληξα: Δεν υπάρχει γυναίκα που να μην είναι ιδανική. Αρκεί… να σ’ αγαπάει και να μη θέλεις να την αλλάξεις. Κομματάκι δύσκολο να τη βρεις. Και να σ’ αγαπάει και να μην την αλλάξεις. Αλλά και το… ψάξιμο άσχημο είναι; Κι άσ’ την ιδανική γυναίκα κάπου να με περιμένει.

Από το βιβλίο ''ΜΙΣΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ'' του ΑΝΔΡΕΑ Γ. ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Εκδόσεις  ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚ. ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΣ