Ζούμε μια άγρια εποχή αγριανθρωπισμού. Ο προφανής αγριανθρωπισμός είναι της εξουσίας κατά των ανθρώπων. Απάνθρωπα μέτρα εναντίον τους χωρίς να ερωτηθούν, με φορολογικούς διωγμούς, περικοπές των αυτονοήτων, δεινά παντού. Αυτός ο αγριανθρωπισμός σε γενικές γραμμές είναι αναμενόμενος. Πάντα έτσι γίνεται. Τις κρίσεις τις πληρώνουν πάντοτε οι ανώνυμοι άνθρωποι. Όμως υπάρχει και ένας δεύτερος αγριανθρωπισμός σίγουρα χειρότερος. Είναι η πολλαπλή μορφή βίας, μεταξύ των απλών ανθρώπων. Τα θύματα του συστήματος εξουσίας, αλληλοσπαράζονται με όλους τους τρόπους. Από ληστείες γερόντων, εκκλησιών, περιπτέρων, φτωχών πολλές φορές με νεκρούς, μέχρι τυφλές επιθέσεις σε εκδηλώσεις όπως συναυλίες, ομιλίες και ότι άλλο. Φτωχοί εναντίον φτωχών, θύματα εναντίον θυμάτων.
Ο πρώτος αγριανθρωπισμός είναι -δυστυχώς- φυσιολογικός. Η εξουσία υπερασπίζεται τις θέσεις και τα συμφέροντά της. Αυτό δεν πρέπει να κάνει; Η εξουσία δεν έχει ηθική για να επιλέξει τον τρόπο που θα υπερασπιστεί τα κεκτημένα της. Θα το κάνει με κάθε τρόπο. Ψευδόμενη, αδικώντας, παρανομώντας... Ο δεύτερος αγριανθρωπισμός όμως είναι οδυνηρός για τον κοινό νού. Συγκρούονται μεταξύ τους οι μη έχοντες... Αντί να συστρατευτούν κατά της εξουσίας, ασκούν πολύμορφη βία -λεκτική, ο ένας εναντίον του άλλου.
Δείτε τι γίνεται καθημερινά παντού: Στο διαδίκτυο, στους δρόμους, μέσα στα σπίτια των ανθρώπων, στις γειτονιές τους. Ο θυμός στρέφει τον έναν εναντίον του άλλου... Η κοινωνία βαδίζει στα χειρότερα.
It's the bureaucracy* stupid
Το σύνολο των πολιτικών μας αλλά, δυστυχώς και των επιφανών της δημοσιογραφίας, όλοι εις τας Αθήνας, περί άλλων τυρβάζουν όταν αναφέρονται στα φαινόμενα καθυστέρησης που βιώνει καταστροφικά η χώρα.
Δεν χρειάζεται να πω ονόματα αλλά άκουγα στον ΣΚΑΙ δίδυμο δημοσιογράφων να συζητά με εκπρόσωπο φορέα στη Θεσσαλία.
